Hikayeler ve Öyküler -2- - Sayfa 69

YARIM KALDIK, SEN NE DERSEN DE...

Sponsorlu Bağlantılar

Yarım kaldık…sen ne dersen de… Bu hikaye ya da aşk öyküsü, ne dersen de sen adına, güzel bir kış akşamında başladı, tomurcuğa duran günlerde bitti işte…yok öyle birden bire değil, budanan asma dalları gibi hiç değil, ki budamak ömrünü uzatır ağaçların değil mi… bizimki eksik sayfalı korsan kitaplar gibi, baharda düşen kırağı lar gibi, meyve verme mümkünatını imkansız yaptı… Bunu bize kim yaptı yar?diye sorarsan bana, ne sen ne de ben sevgili…
Şimdi kimin kimden önce öleceği üstüne ahkam kesmek olur vermek istersem cevabını… ki kimin kabahati olur ki, araya yollar girmiş kimbilir belki de imkansız aşklarda? Hadi “İmkansız” diyelim biz adına…Diyelim, sürelim gitsin, kırmızılar yakışırken, kara… Kara çalmak derdi eskiler…Alınlara, namusa…kimse aşktan söz edecek kadar cesur değildi o ara… Şimdi ben sana aşk dedim bu yüzyılda… Sevmek dedim, yollara inat yüreklerde buluşmak dedim, inanmak dedim ya, yoksa sen de mi eskilerde kalmıştın, ben anlamamıştım? Bilmedin ki ne güçlü, ne inançlı dallarım vardı, taa bu karanlık şehirlerden de, ışıklı olanlardan da, hatta giden olmadığı için hiç ayak basılmamış olanlardan da taa sana kadar uzanacak… Bilirsin kökleri vardır ağaçların, öyle kurmuşlardır kendi uygarlıklarını kah kuytu ormanlara, kah böyle Orta köy’dekiler gibi yollara… Hepsinin bir mazisi, bir ailesi, kesip atmak istedikleri hasta kolları vardır, bilirsin… Kimi zaman yanlarına umutla dikilen başka ağaçlar olur da hani, boy vermezler bir türlü, hani verebilirler de elbette, ama belki… İşte senin de benim de herkesin de bildiği o ağaç türlerini düşün bir,
Düşün ki ben bir ağaçtım ve köklerim kalsa da olmam gereken yerde, sarabilirdi seni dallarım…
Geçti diyelim, şimdi bir bardak kaynak suyu içelim, içlerimizdeki deriiiiin kuyulardan çekilmiş olsun… “Gömü” derdin ya sen” mazi”ne.. Hani “Kıymetli gömü !” demiştin ya arkanda bıraktıklarına… Yerimi sevmedim ben, bilesin! öyle bir sürü “seni seviyorum”lar, “sen benim her şeyimsin”ler, hatta “bırakıp gitme beni” diyen kadın sesleri duyuyorum, yıkılıyorum… Beni bir başka antikacı dükkanına atsan diyorum…Hani şöyle ahşaptan kedileri bol, cevizden sandıkları sıra sıra… hani gerçekten tarih kokan, dili olan ama içinden konuşan, “beni bırakma “diye yalvarmayanların arasında olsun yerim…Ben de onlar gibi yerimi, yurdumu bileyim…

Gene de içim elvermedi böyle sessiz gidişine… İnsan bir “olmadı güzelim be” der, “senin yürek benimkine sığmadı” der… Ne bileyim işte… Gerçi böylesini de görmedim değil…Azar azar gitmenin ne demek olduğunu görmüştüm, siyah beyaz bir amerikan filminde… gene de razı olamıyorum bir türlü, bu sessizlik yok mu, hani fırtına bekliyorum kaç gündür, koptu kopacak amansız bir fırtına, gürül gürül bir yağmur…” Ne olacaksa olsun artık” der gibi… Yok, sen azar azar gitmelerin adamısın belli… Belki de haklısın yar? Belki benim sevgimi içine alamayacak kadar, yüreğin dar?

Öyle ya da böyle… İçim rahat değil gene de… İstanbul’a gitmedik beraber, vapura binmedik, Zigana’ya çıkmadık, ince belli çayları yudumlarken yanan dudaklarımızı birbirimizle söndürmedik, aynı cezvede pişen kahveler içmedik,
Martı çığlıkları yırtarken masmavi gökyüzünü, ilahı danslar edip bütün kırmızıları yırtmadık…Sonra bir kitabı birlikte okuyup üstünde sabaha kadar tartışmadık, şarkı da söylemedik daha, ülkenin haline yanıp, yetişen nesile ağlamadık, ne bileyim…bakıyorum da, bir tek “sevmişim” seni kana kana… kendi kendime…
İşte o kadar…

Böyle “mektup gibi olmuş” dersen, değiştireyim,
“şiir gibi olmuş dersen” cümleleri düzelteyim,
“yok beğendim” dersen sana göndereyim…

Gücüm yok... Ey sevgili tükendim artık! Çek ipimi öleyim...



Aşk Olur Adı



Sen!
Ey yalnızlığımın adı, sevdanın adresi, sonsuz ahı hasretimin. Tükenmeyen hülyalarımın sahibi dil-i suzan.
Benim bitmeyen yanlızlığım, yanlızlığımın bitmeyen umutışığı. Ruhumun sahibi, yüreğimin canyoldaşı dilruba.

Beni diyar diyar süren gurbet ellere, seyyah edip gezdiren, hasretini çektiren ölümüne... Sonsuz acılara gark edip kanlı yaşlar döktüren gözlerimden... Gözlerindeki aşka mahkum kılan ve azat etmeyen bir ömür...

Çıkıp gitme zamanı şimdi yine ey yar, uzaklar düşünce bir kez yüreğe, sen düşünce hayale, ruhumu zaptetmek mümkün müdür?... Ki, gittiğim her yerde senden izler ararım, hiç bir yerde olmadığını bile bile. Olmadık zamanlarda aklıma düşersin, yaralanırım...

Dilimin ucuna her geldiğinde dilimi ısırırım, seni sevdiğimi haykırmamak için. Seni sevdiğimi yalnız sana söylemek için bir gün kavuştuğumda. Ne varki her yaklaştıkça uzaklaşıyorsun…

Ama artık anlıyorumki sana kavuşmak sonsuz bir hayal, yine de sevdamı yükleyip yüreğime, seni bulmak, sana söylemek için sevdiğimi. her sabah düşerim yollara yeniden...

Şimdi her seher çıkıp dağlara ismini haykırırım yankılı kayalara...

İlan-ı aşk ederim, dinlemeselerde beni! Duymasalarda!
“Ey dağlar, ey nehirler, ey rüzgar, ey bulutlar, ey insanlar duyduk- duymadık demeyin, ben onu seviyorum,” derim...

Sensiz hayat yok benim için, yaşam yok. Söz vermiştim sevdama, yaşarsam aşk için yaşarım yalnız, aşkım için... Ölürsem aşk için...
“Gönül her zaman gelmeyeni beklermiş” derler, sevdası saklı duran sevgiliyi. Gelmese de bir ömür yine beklenirmiş o sevgili…

Sen benim bir ömür hasretini çektiğimsin, beklediğimsin ey yar. Bütün boşluklarını seninle doldurdum ömrümün… Yazdığım bütün şiirlerde, söylediğim bütün şarkılarda sen vardın yüreğimde. Aşka dair ettiğim bütün yeminlerde sen vardın yanımda. Gelmesende bekleyeceğim...

…../Düşlerim dağınık şimdi, kara bulutlar kümelenip durur usuma, acılar çöreklenip yüreğime, yerden yere vurur beni olmadık zamanlarda. Ben seni sevdiğimden beri, ilmek ilmek hasret dokur ömrümün gergefine zaman... Seni ne zaman özleyip ağlasam güzelleşir yeryüzü, güzelleşir gökyüzü, ışık dolar gözlerime... Sevgiyi damıtır en derin yerinden gözlerim... Aşk olur adı...

Ey yar yıldızım yitikse şimdi, doğmuyorsa ve ışımıyorsa gecelerime ay. Beni terkedip başka ufuklarda parlıyorsa, almıyorsa beni kucağına bir vefalı dost gibi ve gelmiyorsa beklediğim sabah. Özlediğimde yanımda yoksan eğer, uzaklar acımasızca vuruyorsa.
Ben yine de hep seni düşlerim ışıl ışıl, seni özlerim zifiri gecelerde de olsa...

Şimdi her gece bir tren kalkıyorsa gönlümün istasyonundan sana doğru, elim kalkmıyorsa ve sallayamıyorsam verdiğin mendili ardından. Gözyaşlarım ateş olup düşüyorsa ve hüzün olup yakıyorsa düştüğü yeri sebep sensin.

Meğer ki aşk imiş beni bağlayan hayata bu güne kadar. Her soluk aldığımda sevdayı hissettiğim içinmiş, sevdayı yüreğimde ölümüne taşıdığım içinmiş ki yaşamışım... Ve savunmşum yaralı kalbimi, hicranlar içinde de olsa, savunmuşum gözyaşımı kimseye aldırmadan.

Bilki, tomurcuklar açmadan kuruyorsa dalımda, her bahar bir tek kan gülleri açıyorsa gülşende, ey aşk, ey sevdiğim sensin sebep...

Şimdi ölüme hüküm giyiyorsam her yargılandığım yerde, hüznün acılı ırmaklarında kalıyorsa hayallerim ve sonunda kırılıyorsa kalem. Bil ki sebep sensin ey aşk, ey sevgili.

Ben sefilliği, garipliği, çölü, kimsesizliği, sahrayı, sahrada derviş olmayı, aşka mahkum olmayı senin için seçmişim ey yar...

İstersen sev beni! istersen kır! Acıt, ez, öğüt, paramparça et.
Gücüm yok tükendim ey yar! Çek ipimi...

Söyle, ne desem son sözüm sorulup, zülfün boynuma dolandığında, Söyle ne etsem, nereye gitsem...

Ah! etsem, delinir mi kara bağrım? Yaralı geyikleri kurtulur mu canevimin?

Söyle, son sözüm sorulduğunda, tutar mı elimi aşk? Toplar mı yerlere savrulan hayallerimi? yaşatır mı anılarda?

Gücüm yok... Ey sevgili tükendim artık! Çek ipimi öleyim...





Nuri Can

Aslan ormandaki hayvanları sarayına davet etmiş. Hem onlarla tanışmak, hem de ormanın sorunlarını konuşmak istiyormuş.

İçeri ilk olarak içeri giren ayı saraydaki kokuyu beğenmemiş. Eliyle burnunu tutup yüzünü buruşturmuş. Ağzından da “Öffff çok pis kokuyor.” Sözleri dökülmüş. Aslan bu işe çok kızmış. Sarayını kötüleyen ayıyı bir pençede yere serip öldürmüş.

İkinci olarak sarayı giren maymun olanları gördüğü için “Efendim sarayınız mis gibi kokuyor.” Aslan maymuna da kızmış. Abartıyor, bana şirin görünmek istiyor diyerek bir pençede maymununda işini bitirmiş.

Bütün bu olayları gören tilki aslanın huzurunda tek bir söz bile söyleyememiş. Bu kez aslan sormuş. “Söyle bakalım sarayımı beğendin mi? Kokusu nasıl?
Tilki işi kurnazlığa vurarak. “Sayın kralım ben bu günlerde nezle olmuşumda burnum koku almıyor.” Demiş.

MİNİ Bİ AŞK ÖYKÜSÜ



Kadın her sabah olduğu gibi o günde beyaz degneği ve el yordami ile otobüse binmişti.
Şöför : Soldan üçüncü sira bos hanimefendi, dedi.
Kadin 32 yasinda güzel bir bayandi ve esi oldukça yakisikli bir hava subayi idi. Bundan birkaç ay önce yanlis bir teshis sonucu gerçeklestirilen ameliyatla gözlerini kaybetmisti genç kadin ve asla göremeyecekti.
Kocasi ameliyattan sonra aci gerçegi ögrenince yikilmis ve kendi kendine bir söz vermisti. Asla karisini yalniz birakmayacak, ona sonuna kadar destek olacak, kendi ayaklari üzerinde durana kadar cesaret verecekti.
Günler geçiyordu. Kadin her geçen gün kendini daha kötü hissediyor, çok sevdigi kocasina yük oldugunu düsünüyordu. Esinin bu içine kapanik,karamsar hali kocayi çok üzüyordu. Bir an önce bir seyler yapmasi gerekiyordu, karisi günden güne kendi içine kapanik dünyasinda kayboluyordu.
Bütün gün düsündü koca nasil yardim edebilirim güzeller güzeli esime. Birden aklina esinin eski isi geldi. Geri dönmesini isteyecekti. Ama bunu ona nasil söyleyecekti, çünkü artik çok kirilgan ve nesesizdi. Bütün cesaretini toplayarak aksam karisina konuyu acti.
Karisi dehsetle gözlerini acti.Ben bunu nasil yaparim ben körüm, diye bagirdi.
Kocasi ona destek olacagini her sabah ise onu kendisinin birakacagini ve aksam alacagini ve ona çok güvendigini söyledi. Çünkü esini taniyordu ve bunu basarabilecegini biliyordu.
Kadin büyük bir umutsuzlukla kabul etti çünkü esini çok seviyordu ve onu kirmak istemiyordu.
Her sabah esini isine birakiyor ve aksamlari aliyordu fedakar koca. Günler böyle ilerledi karisi eskisinden biraz daha iyiydi. Fakat kocasi daha fazlasini istiyordu , kendisine söz vermisti sonuna kadar gidecekti.
Aksam karisina: Artik ise kendin gidip gelmelisin, dedi,. Kadin sasirmisti. Bunu asla yapamayacagini söyledi. Kocasi israr edince onu yine kiramadi ve bütün cesaretini topladi bunu kendisi de istiyordu ama o kadar güveni yoktu.
Sabahlari kadin artik otobüs duragina kendisi gidiyor, otobüsüne biniyor ve otobüsten inerek isine gidebiliyordu ..
Günler günleri kovaladi hiçbir problem yoktu. Yine bir gün otobüse binerken, soför :
- Sizi kiskaniyorum, hanimefendi dedi.
Kadin kendisine söylenip söylenmedigini anlayamadan, neden , diye sordu.
Soför, - Çünkü her sabah sizin arkanizdan bir hava subayi genç adam otobüse biniyor ve bütün yol boyunca sevgi ile size bakiyor, otobüsten indikten sonra yesil isikta yolun karsisina geçmenizi bekliyor siz binaya girdikten sonra arkanizdan öpücük yollayip size her gün sevgiyle el salliyor , dedi."

Belki De Aşk



-- Serbest Karakalem Çalışmaları ---



Belki de ölümün gizli provasıdır ayrılık. Aldığın her nefes yalnızlığın zabtına geçmiştir..Gülümsemelerin solduğu yüz çukurlarından savruluyor aşkın imla hataları. Virgüllerin beli kırılır satır ortalarında. Perdelerinden taşınır güneş. Varlığında konuşmayan duvarlar, cümleleri sırtına yüklenip kirpiklerinde oyalanır ayazlar. Sesini yitirmiş bir rüzgar gibi kalakalırsın mevsimlerin ayak ucunda. Susmak istersin, delice ağlamak. Ama beceremezsin. Hayata cezalar kesercesine kelimelerinle yalnızlığın kıyısına kusarsın çığlıklarını. Gözyaşın akmaz sanırsın oysa iç cebinde biriktirdiklerin ayrılığın tek şahididir. Baktığın her kadın, gideni hatırlatıyorsa, takvimlerden hep gidişin tarihi avuçlarında soluyorsa artık yenilmişsindir. Belki de yaşadıkların, acıdır. Ama aşk her acıya göğüs gerip gideni hala sevebilmektir...Aşk; belki de imkansızlığın dudaklarına mıhlanmış tek kelimedir. Ya da cümlelerin namlusundan yüreğine saplanan kanlı bir gözyaşıdır.

Hala sol yanım kanamakta. Hala cerahatı bitmemiş bir ayrılığın narkozunda parmak uçlarım ısrarla onun adını yüreğime karalamakta. Sensiz ölmeyi göze alıp ölemiyorsan, uzaklarda senin saçlarına değil de başkasının saçlarında dolaşan ellerini hala özlüyorsan hala sevmektesin. Yazdığın her kelimeyi ayrılıkla tutuşturup yüreğinde yakıyorsan ve ertesi gün güneşin perdelerine indiğinde onun sesinin olmadığı yataklardan uyanmak istemiyorsan ve gelmeyeceği bile bile hala deliler gibi seviyorsan bunun adı aşktır. Bir zamanlar elele dolaştığınız sokaklarda anıların ve kadının kokusunu hala arıyorsan, saatlerce aynı şarkıyı dinleyip rüzgarın kovalandığı caddelerde arkası dönük kadını" o "zannedip onun olmadığı anladığında yüreğini topuklarında eziyorsan hala seviyorsundur...

Belki de aşk; ayrılıklara göğüs gerip bir yudum gülüşüyle hiç gitmemecesine yaşabilmektir...




S. İsmail Sarıgene

Eski Mektuplar

Bundan iki yıl önce yazılmış bir yazı…

Merhaba…

Kış günleri ağır aksak da olsa geçti işte…Fakat bahar kendisini naza çeken bir gelin gibi şimdilik yüzünü tam olarak göstermemekte kararlı.Kuşlar gittikleri yerlerden daha dönmediler,cemrenin havaya düşme zamanını bekliyorlar herhalde.Yüreklerinde ve kanatlarında o anın özlemini taşıyorlar.
Bense en çok yaprakların yere düşme zamanını özledim,yani eylül’ü…yani sonbaharı…İçinde taşımış olduğu hüznün yanında tarif edilmesi çok zor olan bir gizem taşıyor sanki bu mevsim.Perdeler çekilmesi gerektiği kadar örtük,aynalar olması gerektiği kadar buğulu.
Şimdi sen “Bu mektubun konusu belli oldu,Sonbahar!” diyorsundur içinden ama öyle değil işte.Geçenlerde başımı yastığa koyamadan önce ikimiz arasındaki dostluğu başlatan ve adına “mektup” denilen hayatımın ikinci gizeminden neden bahsetmediğimi düşündüm,onca yazdıklarım arasında.İçime ve gövdeme garip bir sızı çöktü.Sanki şimdiye kadar yazılmış olan bütün mektupları incittiğimi düşündüm.
Aslına bakarsan cümleler ne kadar açık ve ifadeler ne kadar beyaz da olsa her mektup ayrı bir gizem taşır içinde,tıpkı sonbahar gibi…
Unutamadığım ilk mektup ailece askerdeki ağabeyimize yolladığımızdı.Herkes içindekileri bir paragrafa dönüştürmüştü.Bana ise ailenin en küçük olarak,mektubun en altına yazılan ve yaşıma uygun olduğuna inanılan şu cümle düşmüştü.”Kestane kebap,acele cevap”böylece gönlüm alınmıştı ama yine ben ailenin en küçük ferdi olduğuma hiç bu kadar üzülmemiştim.
Her mektup farklı bir dünyadır aslında,yazanların bahçelerinden farklı bir dünya sunar bize.Ben bundan dolayı bütün mektupları sevdim.İster Emine teyzenin köy muhtarına yazdırdığı ve gurbetteki,Almanyalardaki Ahmet’ine yolladığı olsun,ister “Er mektubudur,görülmüştür” zarfının içindeki şafak mektubu…Ya da bir yazarın imgeler dünyasını en yakın arkadaşıyla paylaştığı mektuplar olsun.
Oysa şimdi bunların çoğu geride kaldı.Zaman birçok şeyi sürüklediği gibi mektupları da aramızdan aldı götürdü.Yazmanın okumaktan zor olduğu bu dönemde,hal hatırlarımızı,sevinçlerimizi,dertlerimizi,paylaşımlarımızı, kısa mesaj servisleriyle veya chat sayfalarıyla dile getirme gibi bir basitliği ve çarpıklığı yaşıyoruz.
Bir şeyleri bekleme duygusunu yitirdik,zor zamanlardan geçip bir yerlere ulaşma olgunluğunu toprağa gömdük.Oysa mektup,bize beklemeyi öğretip hasletini kazandırmıştı.Firaktan visale yol açmıştı.Benim yüreğimi,yolladığım mektuplardan ziyade bana yollananları heyecanla bekleme duygusu titretti.
Şimdi zarflarımızdan telefon faturaları,banka hesap ekstreleri gibi sekülerizmin,maddiyatın unsurları çıkıyor.Ne kadar garip!Geçmişimizi,değerlerimizi yitirdikçe her şey maddeleşiyor.
Beyaz kağıda geçirilen hangi ifade bir mektubun ruhunu taşıyabilir,ya da mektubu yollayanın sanki yanımızdaymış gibi konuşmasını yansıtabilir,kalbimizin en derinliklerine…
Havada da bir kasvet kasvet…Yağmur yağacak gibi.Bahar da yüz görümlüğü istiyor herhalde.Ne dersin kuşlar döndüklerinde,kanatlarında artık zamanın içinde kaybolmuş mektupları olmasa da,onların ruhlarını getiriler mi?Ya da biz kendimizi değiştirebilir miyiz bundan sonra?
Cümleler kelimelere,kelimeler harflere artık yorulduklarını söylüyorlar…
Zarfı kapatmadan önce postane görevlisi Cemil amcanın hafif ve muzip bir gülümsemeyle “Hocam yine mektup mu var?” demesinden sonra kahkahayı patlatarak “Yoksa Patagonya’ya mı?” demesini şimdiden duyar gibiyim.
Benim cevabım mı?Kısmetse başka bir sefere…

Kar Yağıyor Bu Şehire!.. ve Sen Yoksun




Senden ayrılalı kaç yıl oldu, kaç asır geçti, kaç yaz, kaç kış, kaç gün, kaç ay..? Saymadım.. Sen giderken ardında bir dağbaşı yalnızlığı bıraktın bana. Şehrin ıssızlığını, yokluğun kimsesisliğim oldu, yokluğun kederim … Şimdi kar içinde bedenim, buza döndü dünya...

Sen gittin kar yağıyor bu kente! Gökyüzü yere dökülüyor sanki, bembeyaz bir gülücükle, nazla... Bir eski hikaye geziniyor sokakları gözlerimin içinde... İnsanlar farkında değil, bilmiyorlar bu hikâyeyi…
Kar yağıyor bu şehire, üşüyorum!.. Ve sen yoksun! .. Kar yağıyor... Kahretsin!..

Giderken ardından son bir çığlığımı ekleyebilmiştim sadece... Giderken "beni de al" diye bağırabilmiştim sadece... Ama nafile duymamıştın...

Yıllarca hayalinle yaşadım bu kahrolası yerde, hayalinle avundum senden uzaklarda, bir tatlı sözüne, bir tebessümüne hasret kaldım…. Sen bir serap gibi yıllardır içimin çöllerinde; yaklaştıkça uzaklaştın, uzaklaştıkça yaklaştın... Bilki hayalin bile serinliktir kavrulan ruhuma, üşüyen yüreğime sıcaklıktır…

Gel ey sevgi meleğim, “Can Gülüm”, bir bahar sabahı toprağıma can olmak için gel!.. Damarlarıma kan olmak için gel!.. Hasretlik boyu uzayan raylarda gönlünün sıcaklığına muhtacım.

Bilki, kaynağı sendedir mutluluğumun, çaresi sendedir yüreğimin. Uzaklığın çekilmiyor, uzaklığın işkence… Ne zaman seni düşünsem şiirler dökülüyor kar gibi gibi kaldırımlara, şarkılar ağlıyor yokluğuna..

Uzak dağbaşlarının serin seherlerinde gökyüzünü süsleyen gözlerini aradım kaç kez. Seni ararken ırmaklara döktüm derdimi, rüzgârlara döktüm. Bin 'âh'la iniledi dağlar, bin 'âh'la aktı pınarlar, 'âh'ımdan kan damladı gül yapraklarından, yaralı bülbüller figan etti…

Özlemin bir bulut gibi sardı beni, bir yağmur gibi üstüme yağdı her gece. Damlalar yüreğime vurdukça, seni sevmek her gün biraz daha büyüdü içimde.

Gel ey gül-i rana; gel ey Can gülüm, ayakların kanasa da dikenlerden, binbir pusu kurulsada yollara, prangalar vurulsada ayaklarına, kırıp zincirleri gel… Gelmezsen yok olurum, tükenirim. Gelmezsen bil ki, ölüme savurur beni hayat…

Geceler boyu hayalinin peşinden koşarken şaşırdım yolumu... Bir uçuruma düştüm, canım yandı, kanadı her yerim...

Gel ki, uzak dağyollarında küçük bir su olup, sevda pınarı gönlüne akayım… Ürkek ceylanlar gibi sokulayım yanına. Gel koru beni zamanın zulmünden, merhametinin gölgesine al… Kucakla beni şefkatinle, yüreğime bıraktığın o kutsal aşk için kucakla…

Her gece ismini anarım gecenin en ıssız saatlerinde. Korkuyorum senden uzaklarda sensiz, yüreğim sensiz dağbaşı ıssızlığı, yüreğim sensiz en karanlık gece... Sana doğru kayıyor gönlümün bütün yıldızları, sana doğru akıyor gönlümün ırmakları…

Uykusuzum her gece böyle, yorgunum sensiz.
Hani diyorum bir gece hasretini yüklenerek çıkıp gelsen, ısınsa üşüyen duygularım. Sonra başımı koysam dizlerine kapansa kirpiklerim; bird aha hiç uyanmasam…

Ey öksüzlere yüreğinden merhamet pınarları akıtan sevgili!
Gel tut ellerimi, beni sensiz bırakma.

Gel, adını ‘’Can Gülü’’ koyduğum can’ımın gülü... Gel, zamansız da olsa, kimseciklere görünmeden, bir gölge gibi, sır gibi, rüya gibi, rüzgar gibi, meltem gibi... Gel...
Bir daha gitme…





Nuri Can