Hayata Dair - Sayfa 161

Rüzgar esti...Kum taneciklerini savurdu.Kum tanecikleri rüzgarla savruldu,çöllerden gökyüzüne bir yolculuktu bu...Kum tanecikleri farklı diyarlara yola çıktı rüzgarla;merak ediyorlardı başkaları nasıl yaşıyordu,çöllerdeki gibi su hasretiyle mi yaşıyorlardı... Kum tanecikleri,yağmurlu bir memlekete geldi.Buradaki yağmurlar yere değmiyordu,kalabalıkların arasında kayboluyordu.Kum tanecikleri bu güzellikleri görmeyen insanlara çok kızdı.Ellerinde var olanın kıymetini bilmiyorlardı ve kıymetini bileceklere de bu nimeti sunmuyorlardı.Kum tanecikleri yağmurla değil hüsranla ıslandılar.Rüzgar onları tutamadı,saklayamadı,içtenliğinde barındıramadı... Kum tanecikleri yola düştü,ezildi,aşağılandı....Kum tanecikleri benliklerini kaybettiler,kiminin paçasında, kiminin kirli ellerinde suya karıştılar... Kendi özünden kopan herkesin başına gelenler geldi,onların da başına...Farklılığı görmek istediler,sahip olamayacaklarına hayıflandılar,bunları görmek uğruna kendi öz değerlerini yitirdiler...Varoluşu ararken bir yokluğun gövdesinde bir leke olarak kaldılar... Özünüzden, benliğinizden ayrılmayan ama her daim yeni ufuklara yön verebilen, en azından ayak uydurabilen, ayakları üstünde sağlam durabilen insanlar olmanızı ve değerinizin bilinmesini dilerim... Dağları devirir nefretim...nasıl seversem öyle derinden nefret ederim.Karanlıkları yırtan çığlıklar duyarım,kimsesizlerin nefesinde... Ne zaman bir yetimin elini tutsam üşürüm ; yalnızlığı mı üşütür beni bilmem...Sanırım derin nefretlerini avuçlarımda hissederim.İşte bu derinden gelen sevgi açlığı beni üşütür... Ya siz yalnız iken kendinizi yetim,aç ve titrerken bulmaz mısınız?

Beni sevda yerimden vurdu yine zaman


Bir aşkı paylaşmak için çok geç,
Bir paylaşıma aşık olmak içinse erken.
Beni sevda yerimden vurdu yine zaman,
Şimdi sana söylenecek tek cümle:

Bende sana yetecek kadar ben kalmadı...


Yılmaz ERDOĞAN

Mutluluk dediğin

mutluluk dediğin bir tanrı
başkalarının gözyaşlarından çalıntı
mutluluk dediğin bir ten
ten ten gidip gelmelerin
mutluluk dediğin bir böcek
çirkin bir böcek kanatlarını açması
mutluluk dediğin bir kader çakışması
tanrıların el çırptığı
mutluluk dediğin biraz alkol biraz beyinsizlik
geçmiş gelecek şimdi geçmiş sonraki şimdi gelecek
mutluluk dediğin sözcük ölümü
mutluluk dediğin anlık
bir hastalık kimsenin üzülmediği
mutluluk dediğin bir salıncak kendi kendine sallandığın
mutluluk dediğin
bir avuç balon ellerimde bir avuç hava
tutabildiğimce mutlu olduğum
mutluluk dediğin
son nefesimdeki hava
alıp ta veremediğim
mutluluk dediğin bir acı çimen
üzerinde ağladığım
mutluluk dediğin bir sıkımlık kar
eriyip te sudan beter olan
mutluluk dediğin bir kelebek açması
birde uçması onca renkle
mutluluk dediğin bir inilti
acıya bulaşmış bir zevk
mutluluk dediğin bir bebek uykusu
bir ninni uzaklardan bir ağıt ölüye
gecede ninni ağıt dostluğu
mutluluk dediğin bir savaş
siperdeki düşmana tüm bedeninle koşmak
bir namlu ucuna bir beden coşkusu
mutluluk dediğin bir soğuk ölüm
kar üzerinde beyaz kan
kar üzerinde yalınayak sevişmeler
mutluluk dediğin bir anlık
bir anlık boşalım
sonrası tanrı ölümü
sonrası tanrı yalnızlığı
mutluluk dediğin bir zor ölüm bir zor kalım
mutluluk dediğin bir güzel yüz
mutluluk dediğin bir gölge uykusu
bir gölge rüyası
mutluluk dediğin bir şarap
ağzında dolandırıpta içmeye kıyamadığın
mutluluk dediğin bir yeni yetme öpüşü
mutluluk dediğin bana en uzak olan hüzün
mutluluk dediğin karanlık koylarda dalga itimi sevişmeler
mutluluk dediğin ellerin
hep parlak ellerin
her şeyi yaratmışcasına ellerin
tanrı ellerin
hüzün dediğin ise bunları yazmak

Cevdet Doğan

uykuların kaçar geceleri birtürlü sabah olmayı bilmez
dikilir gözlerin tavanda bir noktaya
deli eden uğultudur başlar kulaklarında
ne çarşaf halden anlar ne yastık
girmez pencerenden beklediğin aydınlık
kapanır yastığına çaresizce ağlarsın
onun unutamadığın hayali
sigarandan derin bir nefes çekmişcesine dolar içine..!
sevmek ne imiş birgün anlarsın.

Sebepsiz gözyaşı dökmek istedi gözlerim..Neden
diye soramadım.. Görmek isteyipte göremediğine ağlıyor... gözlerim,yeter
artık diyemedim... Belli ki çok özlemiş, belli ki ağlamak istemiş..
İsyan mı bu yoksa bir haykırışmı anlam veremedim.. Yüreğimi dinliyor
artık gözlerim ve anladım ki ağlayan onlar değil, sana hasret kalan yüreğim..!

Öğrendim

En sonunda öğrendim galiba...

Aklımı kullanmayı...
Beni takmayanı takmamayı...
VERDİĞİM DEĞERİ HAKETMEYEN İNSANLARI SİLMEYİ...
Arkama dönüp bakmamayı...
İnsanları değiştiremeyeceğimi...
İnsanların dolduruşuna gelmemeyi...
Çamura taş atmamayı...
Hiç kimse için kendime saygımı yitirecek birşey
yapmamayı...
Gözyaşlarımın değerini bilmeyi ve onları değmeyecek
şeyler için harcamamayı...
Bir çift tatlı söze kanmamayı...
Ben izin vermeden kimsenin beni üzemeyeceğini...
Kendimin herşeyden önemli olduğunu ÖĞRENDİM...

alıntı

İmkansız olduğunu bile bile seversin, Dokunmayacağını bile bile
tutulursun, Yaşamayacağını bile bile bağlanırsın, Görmeyeceğini bile
bile yanarsın, Belki bunu bilir ama bilmez; Sever ama sevmez; Görür ama
görmez; İçindedir, kimse alamaz! O senindir, sana aittir! Erişilmezdir;

...Aşktır, sevdadır Bitmez!

Imkansizlari yaşamak mıdır sevmek yoksa severken imkansız mıdır yaşamak?zor mudur gözlerine bakarken sevgiyi görmek yoksa sevgi midir gözlerindeki tek gerçek?kolay mıdır bi anda vazgeçip gitmek yoksa gitmekten vazgeçip sevmek mi gerek...