Şiir Nehri -1- [Arşiv] - Sayfa 1008

Canım İstanbul


Ruhumu eritip de kalıpta dondurmuşlar;
Onu İstanbul diye toprağa kondurmuşlar.
İçimde tüten birşey; hava, renk, eda, iklim;
O benim, zaman, mekan aşıp geçmiş sevgilim.
Çiçeği altın yaldız, suyu telli pulludur;
Ay ve güneş ezelden iki İstanbulludur.
Denizle toprak, yalnız onda ermiş visale,
Ve kavuşmuş rüyalar, onda, onda misale.

İstanbul benim canim;
Vatanim da vatanim...
İstanbul,
İstanbul...

Tarihin gözleri var, surlarda delik;
Servi, endamlı servi, ahirete perdelik...
Bulutta saha kalkmış Fatih'ten kalma kir at;
Pırlantadan kubbeler, belki bir milyar kırat...
Şahadet parmağıdır göğe doğru minare;
Her nakısta o mana: Öleceğiz ne çare?
Hayattan canlı olum, günahtan baskın rahmet;
Beyoğlu tepinirken ağlar Karaca Ahmet...

O manayı bul da bul!
İlle İstanbul’da bul!
İstanbul,
İstanbul...

Boğaz gümüş bir mangal, kaynatır serinliği;
Çamlıca'da, yerdedir göklerin derinliği.
Oynak sular yalının alt katına misafir;
Yeni dünyadan mahzun, resimde eski sefir.
Her aksam camlarında yangın çıkan Üsküdar,
Perili ahşap konak, koca bir şehir kadar...
Bir ses, bilemem tambur gibi mi, uda gibi mi?
Cumbalı odalarda inletir katibi mi...

Kadını keskin bıçak,
Taze kan gibi sıcak.
İstanbul,
İstanbul...

Yedi tepe üstünde zaman bir gergef isler!
Yedi renk, yedi sesten şayisiz belirişler...
Eyüp oksuz, Kadıköy süslü, Moda kurumlu,
Adada rüzgar, ucan eteklerden sorumlu.
Her şafak Hisarlarda oklar çıkar yayından
Hala çığlıklar gelir Topkapı sarayından.
Ana gibi yar olmaz, İstanbul gibi diyar;
Güleni söyle dursun, ağlayanı bahtiyar...

Gecesi sümbül kokan
Türkçe’si bülbül kokan,
İstanbul,
İstanbul...


Necip Fazıl Kısakürek

umutsuz cumartesi..

bugün günlerden umutsuz bir cumartesi..
havada karabulutları aşksız ömrümün...
martılar amaçsız uçuyor sahilde..
benim başım ağrıyor..hayallere dair olan yanı..sol tarafım..
çok mu hayal kurmuştum,çok mu çıkılmazdı labirentlerim..bilmiyorum..
bildiğim tek şey..geceden kalmaydım ve galiba ağırtacak kadar yormuştum kafamı..
böyle zamanlarım olur arada bir..
kimseyle görüşmek,konuşmak istemem..
bir çocuk ya da bir çiçek olsa belki..sessiz bir kıyıya çekilip analjeziklere sığınırım..
haplardan beklentim yeniden düşünebilecek kadar ağrımayan bir başla
yeniden yürümektir hayata bıraktığım yerden..
bıraktığım yerden sürdürmek gülümseyişimi..
haplara sığınmamışsam eğer gider pastoral bir ayine sığınırım.
bir ırmakkenarına ya da bir denizinkıyısına kırarım direksiyonu...yürümek oo hayır hiç iyi gelmez..
oturup doğanın şarkısını dinlerim..
çünkü tahammülümün kaldırabileceği tek ses budur..öyle anlarda..
iyi gelir ağrıma, iyi gelir ruhsuzluğuma,hisfelcine...iyi gelir..
akşamsa eğer ve karanlıksa heryer... loş ışıkta opera dinlemeyi yeğlerim..
ve aya karşı nargile fokurdatmayı..
..sıkıldığım kısır döngüleri,evrenin felaketi diye nitelenen o kara delik çekip yutar o zaman..
bir kaç zamana kalmazda bıçak gibi kesilir başağrım..
başımdaki fırtına yerini uysal bir melteme bırakıp çekilir..
başağrımda siyah sessiz ve uysal bir zambak açar o zaman..
yeniden güçlenirim..yeniden düş-lenirim..bu sefer daha güçlü ve daha renkli...
hissederim kendimi..karabulutları dağılır ömrümün..
..martılar coşkuyla ve amaçla uçmaya başlar..
yeryüzündeki her şey bir
kardeşmişim gibi gülümser bana..
güneş çıkarır başını karabulutların ardından..
gülümser..ve cumartesi umutları; çağırır beni, mavi ufuklara....