Şiir Nehri -1- [Arşiv] - Sayfa 1043

YAZIKLAR BANA
Herkese herşey oldumda
Sana hiçbir şey olamadım
Geceleri indirdim de ömrüme
Sana güneşleri konduramadım....

Bakkalda merak etmiş seni
Artık ekmekleride eskisi gibi yapmıyorlar
Sen gittin ya senli yaşanılan herşey değişti
Balkona atıyorum hala ekmek kırıntılarını
Ama artık adını koyduğum serçelerde gelmiyor
Parkta balon satan amcada yok
Hatırlamısın bilmem, bütün balonlarını alıp adamın
Dağıtmıştın bütün mahalleye
Hani o yaşlı teyze bile istemişti senden
Şimdi o parkada gidemiyorum.
Yaşlı teyze her sabah işe giderken gene kapıdan bana bakıyor
Sonra gözlerindeki bakış değişiyor..
Ben sana öyle alıştımki..
Seninle olan alışkanlıklarım bile sensiz acı verir oluyor..
Herkes seni bana soruyor..
Maç yaptıktan sonra gazoz ısmarladığın cocuklar bile yok kapıda
Pazar günleri gazete almaya giderken açık olan çiçekçi bile yok
Hatırlamısın bilmem sabah uyandığından odanın hertarafını papatyalarla donatmıştım..
Sen ağlamıştın ve ben bunu hak etmiyorum diyerek sarılmıştın..
Sen aslında her şeyi hak ettinde bir ben seni hak edemedim.
Akşam sefasıda soldu.
Ne yaptımsa açmadı. Ben anladım artık o bile sana alıştı
Senin gibi konuşamadım onunla..
Artık sensiz zamanlar içimi parçalar oldu..
Hangi yana baksam hem içimde hem önümde her yerimdesin
Herşey seni hatırlatıryor
Merak etme seni hatırmak için bahanelerim yok
Sen bende oyle içerdesinki.
Ben beni bile unutsam sen gene kalırsın..
Bak küçük Ayşe 'de aşağıda
hani senin o bez bebeği verdiğin varya o
Her sabah sana çiçek getiren ayşe
Artık oda gelmiyor.
Yalnızlık cok acı be sevgilim
Ben hergün sensizliklere uyanırken tarifsiz acılardayım
Gel desem yalvarsam sana
bak herkes yolunu gözler olmuş..
Bu arada telefonu gene kırdım..
Sakarlıklarım devam etmekte..
Kızma ne olursun ne bileyim ayağım takıldı kabloya devrildi gene
Ben bekledim bana seslenirsin " Aşkım genemi diye " ama seslenmedin
Sadece bekledim.. Telefon hala yerde..
Ben seni cok özledim
Ben seni inan çok sevdim
Ben seni içimde yaşarken ölmekten korkarım
Ben seni SEVİYORUM
Ben seni .....


Ve işte Son söz sevgilim

Sen ömrüm olduğundan beri ölmekten
Sen güneşim olduğundan beri Gölgemle Bile Yormaktan Korkar oldum.









İSMAİL EFE ÜNAL

Adı Aşktı.... Sonu Ayrılıktı...
ne güzel günlerdi onlar...

fesat karlara inat uykusunda süslenmiş bir vadiydik
sabahın çiyleri bile yeterdi düşlerimizi sulamaya
biz telaşlı arıların aradığı çiçeklerin soyaçekimiydik
henüz hazır değildi dallarımızdaki meyveler olmaya

o zamanlar...

yaşadıklarımızın adını
hiç sormamıştık ki gözlerimize
gecelerimizin aydınlığı
günleri giydirir dururdu üzerimize

ay ışığında dikerdik gönüllerimizin sığ yırtıklarını
şüphe öyle dörtnal koşturamazdı içimizde yağız atlarını

derken bir gün...

davetsiz bir kervan geldi yerleşti çimenlerimize
meraklı bakışlarımızda çözüldü hazanımızın kilitleri
nice yağmurun çamurunu taşıyıp durdu içimize
hoyrat adımlarda can verdi vadimizin kelebekleri

ne çok yaprak kaybettik seninle o kış
sönük yıldızlara bile ulaştı tenlerimizdeki yakarış

ve dün geldi...

artık yastaydık ezilen onca masum tomurcukların ardından
önce adını sonra noktasını koyduğumuz neydi anlayamadan

“aşktı koynumuzda besleyip yarınlara büyüttüğümüz adı bebeğin
ayrılıktı bizi kendi kuyularımıza mahkum eden sondaki derbederliğin.”