Şiir Nehri -1- [Arşiv] - Sayfa 1216

Yükseklerde durup mağrurlanma hiç,
Güzelliğin kalmaz, solacak bir gün.

Sponsorlu Bağlantılar

Bilmez Adem oğlu, bu dünya bir hiç,
Senin de gül yüzün solacak bir gün.

Ay-yıldız parlar mı, güneş olmasa?
Yağmurlar yağar mı, bulut olmasa?
Gül, sümbül açar mı, toprak olmasa?
Senin de gül yüzün solacak bir gün.

Gördün mü gidip de geriye gelen?
Sevip, sevilmemiş bir yüzü gülen?
Görmedim bu derde bir çare bilen,
Senin de gül yüzün solacak bir gün.

Sözlerim boş değil, kulak veresin
Servete, varlığa vicdan diyesin
Engin i yok sayıp hor görmeyesin
Senin de gül yüzün solacak bir gün.

Bu son sevgilim.
Bu veda bu fasıl,
Çalan bu müzikte son,
Kucakla sevgilere çekilen süngülerin ucunda,
Namluların soğukluğunu hissetmek!
İşte sevgili bu mektubumda son,
Son olan her şey son,
Seninle doğan güneş,
Seninle batan yalnızlık,
Şiir kokan gecelerde;
Omzuna yaslanan başın çilesi de son,
Zamansız kalbimi okşayan keskin bıçakla,
Vurgun yapan sensizliğimde son,
Ayrılık kokusuna eklenen özlemlerin,
Vuslatla; uzak diyarlara firarı,
Kanatsız uçan sevgi dolu gönüllerde son,
Ahu zar-ı tutmuş güllerin gülmeleri,
Kenetlenmiş sevgilerin yeniden serzenişi de son,
Yalnızlık bestelerinin senin için çalması da son,
Keşkelerin birleşip sel gibi akması da son,
Keskin naraların yüreğimin soğuk duvarına çarpması,
Dağlar da son bir gayretle kardelenin açması,
Rüzgara karışan “seni seviyorum” sözcüklerinin alevlenmesi de son.
Her şey son bulacak,
Sevgiler, Aşklar, Tutkular.
Bir ben kalacağım,
Bir de solmayan sevdam.
Sen de son olacaksın,
Sonsuz olan “aşk” kalacak.
Kim bilir belki oda bir [son] bulacak....

NÜKTEDAN YARA

“her ayrılık, bir sonrakine kefildir
usulca not edilmiştir ödeşme vaadine
aşkı size tanımlayan
o roman kahramanı bile bilmektedir
aşk;
ayrılıkla mükelleftir…”


I

Her aşk;
bir övgüdür teslimiyete
tılsımını kendine saklayan aitlendirilme
ve biraz da deşifre olmaktır
kendinizden bile gizlercesine
lakin;
damıtılmamış tarihiniz
ve defalarca ağır sınavlardan geçen benliğiniz
bir bağışıklık gibi farkındadır;
ayrılık,
her aşkın sonuna atılan en kesin paraftır...

Her aşk;
kendi şimşeğini düşürür
acıtan, çıplak bir aydınlık vurur yüzünüze
dindiğinde yağmur
ve son şeridi sarıldığında rüyanın
uyanır gafil avlanmaya razı bedenler
kir, ter ve yaş ayrışır çizgilerinizde
kendini kapatır parantez
ve sahipsiz bir duaya dönüşür
nemini gizleyen merhametsiz sözcükler
biliniz ki;
sizden önce de
denendiler…

II

Günahları müjdeleyen o muhteşem zafer! Herşeyi bağışlatan yalnızlıkların tanrısı. Yitirilmiş bir bilinç boşluğuna yerleşen kısa metrajlı film.
ki hepiniz seyrettiniz,
itiraf ediniz...

İnsanlığın en açıklanamaz bağnazlığıyla,
çağlar boyu devredilen ganimet
sırrından korkan şiirlerin
ve ketum şairlerin kutsalı
geometrik seri cinayetlerin
en yasal adanmışlığı
ah, hükmü mühürlü
o muhteşem suç ortaklığı...

bir sihirli ürpertiye kanar masumiyetiniz
hazırlanın;
yeniden davet edilebilirsiniz...


III

Her yüreğin gücü başka bedenlerde denenir ama her yürek kendi bedeninde yenilir. Çünkü o bilinç kaybından size kalan, bir inziva sükunetinin ertelenmişliğidir ancak. Bir sorgudur bu, görülmeyenler, duyulmayanlar, daha da acısı, hissedilmeyenler, bir bir düşer aklınıza, tahammülsüzce acıtır canınızı. Bir put daha kurban edersiniz yanılgılarınızın meşruluğuna ve göçünüz başlar bir sunaktan bir diğerine. Zorlanırsınız kendinize bile katlanmaya, zamanın, bellek kazıyıcı merhametine sığınırsınız.
çok önceden vaat edilmiş bir yalnızlığı
kendinize saklarsınız...


kozasını ören bir tırtıl sabrıyla
ve ağır hesaplaşmalardan geçerek her adımda
usulca tırmanırsınız derinliğinizi
açılır ağır ağır kapısı, içinizdeki sandık odasının
üstü kalın bir toz tabakası ile örtülen
ne varsa biriktirdiğiniz
yenilenir birden
ışığına kavuşur göz
düğümünü çözer ten
bir inci firara hazırlanır istiridyeden
üç harf söz verilmiş
bir cinayet geçer içinizden....


IV

Var olduğunu gösteren herşey;
bir kitabe gibi saklanan günlükler, ayin sevişmeler, yazılan bunca şiir, bunca şarkı, bir tamirhanede yaşar gibi, bıkmadan, usanmadan onardığımız yanlarımız, anlarımız ve anılarımız, ödenen tüm bedeller
aslında yokluğuna işarettir
aşk biraz da,
bunu kabullenmektir...


kendinden öykünen
maun bir yalnızlıkta
ağır bir yara
hem de öylesi nüktedan
kabuk bağlamıyor
kan içinize akmadan...........

Kal diye ağladım sana,
kalmadın.
Git diye yalvardım sana,
gitmedin.
Bırak beni artık bana,
bırakmadın.
Mahkum muyum ben sevdana?
Söylemedin.
Acımadın hiç bu cana...
Gönül bahçemde gül'dün,
benimle birlikte,
sen de soldun...

Anlam
Üretebildikce anlamı var yaşamın
Bedenim dururken yerinde
Ruhum özgürlük ürettiği için varım
Gözlerim dalıp giderken boşluğa
Beynim hatıralara dalmışsa anlamı var yaşamın
Beyazı karanlıkta üretebilmek marifet
Umut üretebildikce anlamı var yaşamın

Teninde esmerliği hissettim
İnsanlara kemik attım
Ağlamayı aradım kahkahaların da bile
Seni şarkılarda yaşamaktan bunaldım
Unuttum dediğim oldu bazıları
Benim gibi solgun
Eskimeye yüz tutmuş resimlere baktım
Habersizce almıştım ellerime
Doğaldı bir resim
Gözlerin için için gülüyor
Şimdi ise yalnızlığa solmuş gözlerin
Aynı yeniye hasret ben gibi

Sevdanýn yollarýnda ister öldür vur beni
Bu yolun dönüþü yok, istese de kar beni
Bir türlü anlamadý can sunduðum yar beni

Gönüllerin dergahýnda Yunus gibi iþlenirim
Dostluklarýn hatýrýna kavgalardan hoþlanýrým
Sabahlarýn hatýrýna gecelerden hoþlanýrým

Yalnýzým duygulardan düþünceler yer beni
Býrak gitsin bugünü geçmiþlerden sor beni
Bir türlü anlamadý çok sevdiðim yar beni

Uður Iþýlak