Şiir Nehri -1- [Arşiv] - Sayfa 1235

Ölürsem ardımdan alkış istemem,
Bildiğin bir dua varsa okursun,

Sponsorlu Bağlantılar

Ardımdan üzülüp ağla da demem,
Bırak gözyaşların gözünde dursun.

Methiyeler düzme rahat olayım,
Bari mezarımda huzur bulayım,
Bu ayrılış benim en son balayım,
Bırak gözyaşların gözünde dursun.

Neler çektiğimi söyleme sakın,
Üzülme sen yine inciler takın,
Ara sıra yırtık resmime bakın,
Bırak gözyaşların gözünde dursun.

Çaresiz kalırsan kafan karışıp,
Maziyi düşünme derde alışıp,
Çok darda olursan kalbin sıkışıp,
Bırak gözyaşların gözünde dursun.

Ağlasan, sızlasan gelmem geriye,
Öyle kahredip de dönme deliye,
Sevgim yüreğinde kalsın hediye,
Bırak gözyaşların gözünde dursun

Ormanlarda yuvasını yitiren
Bir kuş görsem sen gelirsin aklıma.
Beni alıp uzaklara götüren
Bir düş görsem sen gelirsin aklıma.

Gönlüm viranedir, yakılmış, yanmış
Hayal mermerinde hatıram donmuş.
Asırlar öncesi duvara konmuş
Bir taş görsem sen gelirsin aklıma.

Toprak, ağacın her hali güzel
Gölgesi, meyvesi hem dalı güzel
Nerede, ne zaman faydalı, güzel
Bir iş görsem sen gelirsin aklıma.

Açılmış bir çiçektir her gülen dudak
Kılıfta tomurcuk zor gülen dudak
Bir dostluk bakışı, bir gülen dudak
Bir diş görsem sen gelirsin aklıma.

Yüreğinde deli taylar eş inen
Gam ilinden dert iline taş ınan
Altmış yıl yaş ayıp bin yıl düş ünen
Bir baş görsem sen gelirsin aklıma.
Abdurrahim Karakoç

Son melodisini çaldı gece
karanlığın şiirini okudu son kez,
sessizliğe,
rüzgar son kez esti!

Ayrılık son kez kırdı kalemi
bir sevdâ başkaldırdı hissizliğe
ağlatarak âlemi
bir hıçkırık son kez sesini kesti!

Mehtap serenadını yaptı son kez
ağaran ufuklara, kendince.
Samanyolu son kez ağladı…
ağladıysa niçin, niye, sessizce?

Kutup yıldızı son kez yol gösterdi
bilinmeze gidenlere…
Ay son kez on dördünde göründü,
sanki vedâ edercesine.
Son kez şarkılar ağladı
ve dinleyenlerin ruhu acılara büründü.

Dönmemek üzere gidercesine
- belki dönmeyecekler ardından!?
inledi son kez duygular.
Ve bir yürek son kez
yerinden fırlayacakmış gibi çarptı.
Beklediği müjdeli haber geldi diye
sürgünler yurdundan.

Tuzaklar son kez kuruldu,
söz dinlemeyen kâlbine,
son kez kelepçe vuruldu.
Aradığını bulamayan gözlerde bakışlar
- akarken alevden yaşlar!
Suçunu bilmeyene bir mahkuma
son kez son isteği soruldu.


Çiçekler son kez demetlenmeye razı olurken…
beklentiler son kez
hasretten prangalara bağlandı.
depreşen şifasız yaralar
son kez umutlarla dağlandı.

Gözler dilekler yazdı, okudu gözlere.
Son kez burkuldu yürekler.
Hüzün son kez yükünü dokudu özlere.
Canlar son kez ateşlere attı kendini
son kez, acı anlamlar yüklendi sözlere.

Güneş ufuktan aştı
son kez,
gündüz kucak açtı göklere.
Son kez sabır sınıra yaklaştı
bal işledi küflü peteklere.
Son kez bir sevgi
elvedâ derken sevdiklerine
hazırlandı, merhaba demek için meleklere…

Son kez şiir yazdı bir şâir
Aşkına, hicrânına dâir.
İçini burarken sevdâsı
yırttı kağıdı
fırlattı kalemi
içinde kömürleşirken anlayamadığı elemi.
her şeyden usanan biri
ne ilkler ne sonlar bitmez
dedi, her şeye!
Elvedâ son kez!

Waterloo' da Bir Dişi Kedi

O silik aynalarda şaşirdigim pis yüzüm
daha çok insanlara benzeyen ve onlara
hirçin çalgilar yansitan
yüzüm.
Uykularim upuzun bir geçmişi yaktikça
ve o külle yikandikça ben durmadan
utançla oguşturdugum
yüzüm.

Zengin dul dişi bir kedi seviyor ya kucaginda
belki bu insanlara güvenimi doguruyor durmadan
ellerim bagli da ondan bu belki
yaşli adamlar artiyor haykirişimdan
kanatlarini bembeyaz çirpiyor kuşlar
bir kadin vuruyor kuşlara kendini
vuruyor vuruyor kanatiyor belki
sonra da güneşin gövdesine yorgunluktan.

o silik, eski, yalniz aynalarda
kisaca insanlarda yani
kuşlari eskiten kan
kurusun.
Gürültülü bir intihar başlasin akşamla
dinsin sen soyundukça geceye karişan hüzün
dinsin dinsin benim çagdaş olmayan igrenç yüzüm.

Ayin parçalanişini bir dişi kedi gördü
Waterloo'yu gördü bir asker, bir kahraman
ama bizim için ne Waterloo, ne yagmur öncesi hüznü
bir aptalca büyü ugraştiriyor bizi durmadan
çünkü umulmadik bir şey oluyor artik insan
bir şey, bir kahkaha sabahin karşisinda
ve yüzüm, o deşilmiş, o igrenç yara
artik kendine yürüyor kalkip onlardan.

İsmet Özel