Şiir Nehri -1- [Arşiv] - Sayfa 139

Üşür Ölüm Bile

Bir ormanda tutup onu
Bağladılar ağaca
Yumdu sanki uyur gibi
Gözlerini usulca

Bir soğuk yel eser
Üşür ölüm bile
Anlatır akan kanı
Beyaz sesiyle

Diz çöktüler karşısına
Sonra ateş ettiler
Parçalanan yüreğine
Yuva kurdu mermiler

Bir soğuk yel eser
Üşür ölüm bile
Anlatır akan kanı
Beyaz sesiyle

Gelip kondu bir güvercin
Ellerine o gece
Kırmızı bir çelenk oldu
Bileğinde kelepçe

Bir soğuk yel eser
Üşür ölüm bile
Anlatır akan kanı
Beyaz sesiyle

DEMEK Kİ SEN BENİ HİÇ SEVMEMİŞSİN

Kalbimi kırınca, üzülmeliydin
Beyaz kuğu gibi, süzülmeliydin
Vicdan âzabıyla, ezilmeliydin
Demek ki sen beni, hiç sevmemişsin...


Yâr sanıp, elimi omzuna koydum
Âşk denen gizemli güzele uydum
Sevgi sofrasında, kıtlığa doydum
Demek ki sen beni hiç sevmemişsin...


Bu kaçıncı hüsran, sayamaz oldum
Rüyâ mı, gerçek mi ayamaz oldum
Tek güzel kelime, duyamaz oldum
Demek ki sen beni, hiç sevmemişsin...


Yükledim sırtıma, mâzi şehrini
Çekemem ben artık, gönül kahrını
Gözyaşlarım yaptım, Fırat nehrini
Demek ki sen beni, hiç sevmemişsin...


Hüzzâm şarkılarla, bıraktın beni
Ah seni vefâsız, ah yaktın beni
Hasret duvarına, mıh çaktın beni
Demek ki sen beni, hiç sevmemişsin...

SOLUK SOLUĞA

Büyük aşklar yolculuklarla başlar
Ve serüvenciler düşer bu yollara ancak
*
Onlar ki dünyanın son umudu
Soyları tükenen birer çılgındırlar
*
Ne bir adresleri vardı onların yüzünde
Ne de aşktan başka bir sığınakları
*
Ama yaşarlar dünyanın dört bir yanında
Ölümle alay ederler sanki
*
Nerde beklenirse ordaydılar
Bir kez bile gecikmediler ömür boyu
*
Neydi onlar ordan oraya
Savunup duran şey
*
Onları daima yalnız kılan
Neydi bu yaşam denilen gürültüde
*
Her dilden bir adları vardı onların
Ama hiçbir ülkenin kimliğini taşımadılar
*
Sarışındılar belki de esmer
Yani birçok yüzün bileşkesi
*
Ne altın arayıcısıdırlar
Ne de aylak bir gezgin
*
Vurulup düşseler de her kuşatmada
Serüvencidir onlar ve hiç ölmezler
*
Ki onlar hep yalnızdır ve her nasılsa
Bulurlar heder olmanın bir yolunu
*
Onlar ki bu dünyada
Kahraman olmaya mahkumdurlar
*
Sislenen anılar kaldı bize onlardan
Renkleri bozulup duran solgun anılar,
*
Nasıl yazılmalı ki silinip gitmesin
Bulutlar gibi çekilmesin gök boşluğuna
*
Bileği güçlü ve gözüpek avcılar mıydı
Onları kuşatıp yeryüzü cennetinden atan
*
Yoksa kendini tüketen hüzünler miydi
Vurulup düştükçe ışığını karartan
*
O serüvenlerin günlüğü tutulmadı
Yazılmadı o insanların destan şiiri
*
Parça parça ettirilseler bir kartala
(ki sanırım böyle oldu sonları)
*
Fışkırır yüreklerinden
Başarısız ihtilallerin yangınları
*
Dünyanın cesur ulusları yoktu, cesur insanları vardı. onlar, aşkın ve hayatın havarileri, büyük serüvencilerdi. onlar, bu ihtiyar cadının maskesini parçalamak ve yeryüzü denilen cenneti bize sunmak istediler. bütün ömürleri bu kavgayla geçti. ne adları vardı onların, ne ulusları, ne dinleri ne de anıtları.
*
Ama biz onlar için ölüm fermanları hazırlayıp görkemli mangalar kurduk. savaşlar açtık peşpeşe. kentleri ele geçirip vahşi bir hayvan gibi avladık onları. nerde görülseler kurşuna dizdik ve süslü kemerler yaptık onların kafa derinlerinden. biz cellattık ve tarih suratımıza tükürürken, bir kez bile bağışlanmayı istemedi onlar...
*
Derler ki, son büyük serüvenci yaralıdır hâlâ...

Demeyeceğim

Sana kal demeyeceğim,
Uzaklara dalışından belliydi gidişin.
Zaten hiç kalmadın ki...

Sana konuş demeyeceğim,
Suskunluğundu beni ateşe itişin
Gerektiğinde konuşmadın ki...

Sana mutlu ol demeyeceğim,
Mutsuzluğum mutluluğun olsa da.
Mutluluğu hiç haketmedin ki...

Bana ilaç ol demeyeceğim,
Sırtımdaki hançer senin eserin.
Hiç çarem olmadın ki...

Sana birini sev demeyeceğim,
Yalnızca sevilmeyi seversin.
Sen sevmeyi bilmezsin ki...

Sana suçlusun demeyeceğim,
Suç seni sevende.
Sen beni hiç sevmemişsin ki...

Sabahın ilk ışıkları düşmeye
Başladığında kente,
Ben sokak aralarında, her adımda
Senden biraz daha uzaklaşmanın
Burukluğuyla ilerliyor olacağım.
Üzerimde geceden kalma bir soğuk
Ve dudaklarımda
Eskiden kalma bir titremeyle
Veda şiirleri okuyarak sana
Ağır ağır ilerleyeceğim.
Bastığım her kaldırım taşında
Sana özlememin izlerini de bırakarak

Karmakarışık

ömrümün ilk baharı son hecesindeyim
soğuk bir akşamın sisli gecesindeyim
elimde kalemim manasızca yazıyorum
ister istemez ismini anıyor dilim
düşüncelerim mağdur bi şekilde.
simamda kankırmızı çaresizlik
ve ben yargısız infaz edilmekteyim

ekonomi çökmüş diyor haberler
açlık sefalet içinde insanlar
ben de çöktüm herşeyimle beraber
maalesef ben de oldum derbeder

ne yalvaracak kadar suçum var
ne de ağlayacak kadar dermanım
saatler hicrana vuruyor durmadan
şimdi ağlamanın ne anlamı var

donuk bir akşamın sabahındayım
saatler durmuş tersine dönüyor dünya
mürekkebim donmuş yazmıyor ismini
hani içimden geçmiyor değil
zamanı geri çevirmek
dışarda kar yağıyor
kar kan olur eriyor
ve ben bütün manasızlıkların içinde bir mana aramaktayım