Şiir Nehri -1- [Arşiv] - Sayfa 192

İçimde Bir Ben Ölüyor

Nefesim elinde bir mezru kefenimin ölçüsünü alıyor
Omuzlarımdaki tüm kuşlar güneşli yarınlara kanatlanıyor
Önümde maun tabut aczime ağlıyor.

Gitmeliyim sarı saçlı kızım çağıyor beni
Başakların arasına uzatmış küçük ellerini
Yaşıyor muyum yoksa ölüyor muyum muamma
Perdeleri kapattım gözlerim güneşe ama.

İçimde bir ben ölüyor
Çuha çiçekleri ezilmiş son deminde kan soluyor
Şiirlerim karanlıklarda yetim kalıyor.

Gitmeliyim sarı saçlı kızım çağıyor beni
Gülümsüyor babam gelecek diye sevinç alıyor gözlerini
Umutlarım bir damla gözyaşına aşina
İsmimi bile yazmayın soğuk mezar taşına.

İçimde bir ben ölüyor
Bulutlar yağmıyor sanki acılarıma ağlıyor
Gerçeğin ötesinde bir adam toprağa defnediliyor.

Gitmeliyim sarı saçlı kızım çağırıyor beni
Yirmi beş sene beklemişken bir kez göreyim gözlerini
Muradım yoktur faniliğe dair
Kalmadı acı, gözyaşı ve umut bende vesair.

İçimde bir ben ölüyor
Denizin ortasında maviler yanıyor
Ve ateşin içinde sular çağlıyor
İçimde bir ben ölüyor.

Kaybedilenler Güneşli günlerde kaybettik sevdalarımızı,
Ya Yalnızlar Sokağı’ nın başında
Ya da bir lodos vapurunun bulantılı yolculuğunda bıraktık
Hücrelerimizdeki tüm sevdalarımızı
Tüm yaşanmışlıklarımızı
Ve,
Hatıralarımızın yüzlerimizdeki tebessümlerini bile
Boşalttık gönlümüzün çöp kutularına
Bir daha asla geri almamak üzere...
Kara bulutlar göz bebeklerimizin üzerinde kamp kurdu
Yitirdiğimiz sevdalarımızın üzerine
Sağanak yağışlar boşalttı
Kirpiklerimize yıldırımlar düştü
Kör olan gözlerimizle ışıklarımızı aradık.
El yordamlarımız tutamadı gidenleri...
Güneşli günlerde kaybettik sevdalarımızı
Ya Yalnızlar Sokağı’nın başında
Ya da bir lodos vapurunun bulantılı yolculuğunda...

İçimde Bir Sevda Doğdu


Bahçevan gönül yorulsun,
Çünkü bahçemde gül açtı...
İçimde bir sevda doğdu,
Büyüdü, beni de aştı...

Bir orman oluştu bir gülden,
Kuşlar öter binbir dilden,
Ceylan aşk içerken gölden,
Turnalar sevdaya uçtu...

Kurtlar yedi ayrılığı,
Yırtıldı kaderin ağı,
Düğümlendi gönül bağı,
Sevdalılar kucaklaştı...

Ayrılık tarihe gömüldü,
Düşmanlıklar hepten öldü,
Hasret adı, vuslat oldu,
Dertler bizden uzaklaştı...

Maskeden insanlar


Arkasında belli belirsiz bir hayal bırakarak,
Karanlık dehlizlerde kaybolup gidiyor.
Görünmüyor artık.
Yalnızlık mahzenlerinde çürüyen bu bedenler kime ait?
Kokmaya yüz tutmuş ruhların şarkısı çalınıyor.
Dinliyor musun?
Kulak veriyorum söylediklerine.
Çığlıklar yükseliyor havada dönüyorlar.
Şu kalabalık içindeki,
Yalnızlık çeken ruhu hissediyor musun?
Gözlerinden belli oluyor.
Gözleri donuk uzaklara dalmış...
Gözbebekleri belirsizce donmuş küçülmüş...
Dinliyor mu dersin kalabalığın uğultusunu?
Görüyor mu dersin kalabalığın renksiz yüzünü?
Dinliyor ama duymuyor, bakıyor ama görmüyor.
Demirden bir maske sanki yüz.
Maskenin arkasında tanınmayacak durumda bir yüz.
Her darbenin ardında yüzünde bir iz kalmış.
Tanınmayacak durumda bu yüz.
Ahhh bu yüz ki!
Ne umutlar tüketmiş bir kalbin yansıması.
Saklamaya çalıştığı kendini gösteren,
Kavgalar içindeki ruhunun boy aynası.
Demirden maskenin arkasına sığınmış.
Soğuk, buz gibi bir maskenin ardından,
Yaşıyormuşcasına bakıyor.
Delip geçiyor karşısına her çıkan yüreği.
Bu bakışlar ne canlar yakıyor.
Ölüler bile bu kadar sessiz değildir.
Bir ölüm ötesi sessizlik çöküyor omuzlarıma.
Şu karşı kaldırımda yürüyen kadın,
O mu dersiniz?
Yüzü yine karmakarışık.
Makyajının altına sakladığı yüzünü görebiliyorum.
Karmaşalarını saklıyor o da makyajdan maskesiyle.
Bu maskeler niye?
Maskeden insanlarla örülüyor çevrem.
Çıkamıyorum, kaçamıyorum, gidemiyorum...
Issız çöllerden kopup gelmiş bir serap,
Görüyorum.
Ruhumu tutsak alıyor.
Ben benden geçmişim bu ben değil artık.
Gizliden bir sevda sarıyor bedenimi.
Gizli bir deliliğin sembolü bu sevda.
Maskeler ardına saklanması gerekiyor.
Atıyorum bu yüzden içimi yakan kor düşünceleri.
Ben yine karanlık dehlizlere bakıyorum.
Giden insanları görüyorum...

Neden Sonra

Yaşam gölgesidir sabrımdaki gerçeğin
Yorgun damarlarımı sevindiren.
Düğümlerin gizini çözmeye geldim,
Cinnet orduları geçti bahçemden.

Yaşasam, bende kalan doğanın görkemini
Çiçeklerle koklaşsam, kuşlarla söyleşsem.
Esinlerin dalgasına bıraksam kendimi,
Sarhoşluğun bordasına vurdukça evren.

Bir vakitler...
Koyu renk sohbetleri örten kara kahveler, Çam kokan dolaplardan neme doymuş çay çıkar.
Kehribar ağızlıkdaki el sarması tütünler, Ahırdan önce kısrak, ardı sıra tay çıkar.
Her zemheri dam boyu kar yağar biz kürürdük, Yollar makine görmez, çığır açar yürürdük.

Ak benizli nineler dudaklarında dua,
Poşu bağlar fesine, üç etekle dolaşır.
Etekleri belinde, çerez verir toruna,
Yüreğinden gam sızar, bilinmedik gam taşır.
Elimizle yufkadan dürümleri dürerdik,
Başlarken biterken Hak’ka şükür ederdik.

Sürüler inerdi akşam vakti tepelerden,
Kuzunun hasretiyle dertli meler koyunlar.
Oturmuş gün batımı inek sağar bir gelin, Yüreğinde gurbete giden yarin derdi var.
Gün aşarken gamlanır, ufuklar şahit gama, Karanlıkta nur düşer, en karamsar dünyama.