Şiir Nehri -1- [Arşiv] - Sayfa 204

AYNALAR YOLUMU KESTİ

Aynalar, bakmayın yüzüme dik dik;
İşte yakalandık, kelepçelendik!
Çıktınız umulmaz anda karşıma,
Başımın tokmağı indi başıma.



Suratımda her suç bir ayrı imza,
Benmişim kendime en büyük ceza!
Ey dipsiz berraklık, ulvi mahkeme!
Acı, hapsettiğin sefil gölgeme!



Nur topu günlerin kanına girdim.
Kutsi emaneti yedim, bitirdim.
Doğmaz güneşlere bağlandı vade;
Dişlerinde, köpek nefsin, irade.



Günah, günah, hasad yerinde demet;
Merhamet, suçumdan aşkın merhamet!
Olur mu, dünyaya indirsem kepenk:
Gözyaşı döksem, Nuh tufanına denk?



Çıkamam, aynalar, aynalar zindan.
Bakamam, aynada, aynada vicdan;
Beni beklemeyin, o bir hevesti;
Gelemem, aynalar yolumu kesti...

Necip Fazıl Kısakürek(1905 - 1983 )

Hazan bahçesi


Kapı açıldığında önce siluet olarak belireceksin
kapının aralığında.
biriktirdiklerin olacak içinde söylenmemiş
adımların hızlandıkça yitecek belleğindekiler
ve kuru bir selam kalacak geriye söylenemeyenlerden.
öylece bakarken sen düşlerin oyuncusu
ben yitirdiklerimi yazmakta olacağım gözlerinde
biçilmiş ekinlerin hasat vakti olmaz diyeceğim
uykusuz gözlerimin kan damarlarında
ellerim uzanmak isteyecek zihnimde
otur demeyi unutacak
çizgileri belirginleşmiş dudaklarım.
bir düş gecesinden uyandırılmış
sevdalı yürek gibi anlamsızken bakışlarım
sen dönüp gideceksin kırgın, biraz mahzun.
yine söyleyemediklerimi biriktirmede olacağım
beklerken kapının açılışını
ve sen bir daha girmeyeceksin
hüzünlü düşlerin mahzun bahçesine
yalnızca bir bülbül konacak seherde gülün har'ına
ve ben güller arasında değil köklere can veren olacağım
bir hazan vaktinde o mahzun bahçede

Her Şey Şiirdir

Her şey şiirdir, uğultusu rüzgarın
Bir ırmağa usulcacık yağan kar
Her gece okunan bir dua çocuklukta
Gökyüzünde bölük bölük turnalar

Her şey şiirdir, sevinç ve kader
Dünyada olmak duygusu...
Kıyıda, ıssız kayalarda
Kendi başına ışıldayan su

Her şey şiirdir, şimdi, şu anda
Ak kağıt üstünde dolanan elim
Karşıki avluda salınan söğüt
Yandaki odada uyuyan bebeğim

Her şey şiirdir, çağrısı aşkın
Bahar toprağından yükselen tütsü
Umut ve acı, başlayan ve biten,
Yağmurun ve akıp giden hayatın türküsü

Her şey şiirdir ve bir gün belki
İlk aşkım, ilk göz ağrım şiir
Koynunda ona yazdığım mektuplar
Bir yerlerden çıkıp gelecektir...

BİR EFLATUN ÖLÜM

kırgınım, saçılmış
bir nar gibiyim

sessiz akan bir ırmağım
geceden
git dersen giderim
kal dersen kalırım

git
dersen
kuşlar da dönmez, güz kuşları
yanıma kiraz hevenkleri alırım

ve seninle yaşadığım
o iyi günleri,
kötü
günleri bırakırım.

aynı gökyüzü aynı keder
değişen bir şey yok ki
gidip yağmurlara durayım.

söylenmemiş sahipsiz
bir şarkıyım

belki
sararmış
eski resimlerde kalırım

belki esmer bir çocuğun dilinde.
bütün derinlikler sığ
sözcüklerin hepsi iğreti

değişen bir şey yok hiç
ölüm hariç.
aynı gökyüzü aynı keder.

Dikeni de Güldür Bize Dostluğun

Güneş gibi ısıtmalı; yakmadan
Acıtmalı; hatır.gönül yıkmadan
Yunus gibi; usanmadan bıkmadan
Sevgisi,sevdası hoştur dostluğun.

Şarkılar söylenir,dostluk üstüne
Kimisi,unutulmaktan yakınır
Kimisi de,cefasına katlanır
Cefası,sefası güzel dostluğun.

Kavgacı,sert olmaz ise dostluklar
Maya tutmaz,cömert olmaz dostluklar.
Nazlı ise,yapmacıksa dostluklar
Rahat nefes vermez bize dostluğun.

Dostluklar olmalı; lâle,gül gibi
Resulü Zişan'la Cebrail gibi
Veysel'in dediği, topraklar gibi
Dikeni de güldür,bize dostluğun.

Dursun Elmas

YAŞLANMIŞ SOHBET
Kır saçlı bir ihtiyar gördüm
Kurumuş bir ağacın yanında sigara tüttürüyordu
Geçmişin kaygıları vardı sanki yüzünde
Düşüncelerini okumak istedim ve çömeldim ayakucuna
"Bu ağaç ki kırılmış bir daldı evlat"
Bu ağaç ki incinen onurun bedeliydi
Ve bu ağaç daların arasında fideler büyütürdü
Umut şarkıları söylerdi olanca gücüyle
Özlem fısıltıları eserdi kavak yellerinde
Kök saldı toprağa fide oldu
Nice hoyrat rüzgarları gördü
Nice aşıkları barındırdı güzel renkli çiçeklerinde
İşte evlat işte bu ağaçtı
Her bir dalında yuva yapan kuşlara konak
Her bir çiçeğinde körpe umutlara renk katan
Kimi zaman eller uzandı kırdı dalları
Kimi zaman bir meltem esti kovuğunda
Ama asla yenilmedi ve kopmadı yaşamdan
Sonra bir gün bir sevdalı mecnun geldi
Oturdu dibine oturdu ve anlattı kaderini
İşte o gün bugün kurudur bu ağaç
Dinmeyen bir acıyla her gün ağladı
Bir anlatana baktı bir kendine
Ve şu mezarda yatanla öldü
Ağlayan yas tutan dallarında

YYağmur zamanı Ankara' da

Ay ışığı altında salınır
Korkuların beklentisi huzursuz şafak
Çitler çekilir engin dağların yücesine
Uzun çok uzun sıra dağlar
Yağmur zamanı Ankara' da.
Yüksek tepelerin ulu ağaçları
Kucak açmışken göğe
Nankör bir yıldırım vurur en yüce dalı
Bazen kasırgaların eşiğinde bir engel
Bazen de nazlı bir selvi olur sevdalar
Bir ağacın dallarının altında yatıyorum,
Daha doğrusu dalları örtü yapıp uzanmışım
Yeşil sarı yaprakların arasından,
Bir ışık huzmesinin silikleşmiş siluetini gözlüyorum,
Renkler,
Ne bir gökkuşağının yedi rengi,
Ne de yaşadığım kentin,
Kış aylarında atan, önce gri
Sonra
Simsiyah olan göğünde gördüğüm renkleri gibi de değil,
Ekinlerin karın altında yaşam savaşı veren yeşilinden,
Canlılığı yaprağına vurmuş bir selvinin,
Ölüme meydan okuyan yeşillerin en koyusuna uzanıyor.
Sarı ise,
Bitip tükenmişliğin yolun sonuna gelmişliğin rengi gibi geliyor bana,
Sarı hep korkutuyor hep ölüme yakınlığı çağrıştırıyor.
Dedemin solan, soldukça sararan rengini gördüğümden beri,
Ekinlerinde ölüm vakitlerinde
Deste zamanlarına az kala,
Orakların ya da tırpanların demir ışıltıları,
Bir o yana bir bu yana salınıp kökü gövdeden ayırırken
Ya da
Baharın sonuna geldiğimizde sararıp,
Yolun kenarlarında,
Ölüme direnen bir canlılıkla yaşadığı yaz ve bahardan
Arta kalan yokmuş gibi
Ağır aksak bir kabullenişle
Sessiz sedasız süzülen, yapraklarında pekişti.
Ölüme yakınlığın işaretinin sarı olduğu
Ve her rengin sarardığında,
Senin beyaz teninin,
Destelerce biriktirdiğim hasretinde,
Susuz kaldığım,
Özleminle gözlerimi kapayacağım geliyor aklıma,
Hasretine sarılıp vuslat düşleri kuruyorum,
Bu düşleri en çok uyanık olduğum,
Yani
Seni düşünmenin acısını en çok hissettiğim zamanlarda görüyorum.