Yürüyor Zaman Gece Bekliyor Kuytuda Kaçiyorum
Yürüyor...!
Zaman ellerimde, mantigim parmak uçlarimda, ayaklarimsa gövdeme ters.
Ayaklarim dönüyor ,kararan gözlerim islak saçlarimi izlerken,
suskun dilimse yeniden konusmayi ögrenmeye çabaliyor.
Alaca lacivert bir yürek benimkisi tüm tonlariyla mavinin dans ediyor,
parmak uçlarim beynime hükmederken,
devrik olmayan cümleler kurmaya çabaliyorum bu kez de tepetaklak bir kekeleme çullaniyor üzerime.
Aciyor yapma. Sustur gözlerini diyor yürek. Ama nafile sabah’im ben, gece belki de kor karanlik,
alaca lacivert asla gündüz degil ama. Biçak sirti bir yasamak hep söz konusu olan bensem.
Çullanmislar yürege, parçalanmis, pesmürde ve pisman dönüyor kaburgalarin arasina.! Siginagina.
Zaman...!
Hep gözlerimde ama takipsiz bir imleçten baska ne ki Yelkovan ve Akrep.
Takipsiz ama nereye gidecegi belli hep. Ve kavga göbek adim benim.
Çabasi yetmiyor depresyonlarin en gizlisini saklamaya, belki de! Belki de...
en apaçik olanini sakliyor kamufle edip gizlilikle. Masal belki de yasamak, kötü kalpli.
Bazen de melek oluyorum ama ortasi yok gene.
Sabahlari kovalarken gecenin kucagina düsüyorum hep.
Gece...!
Kor karinlik bir suskuntunun içinde.
Gözlerimde al beni götür, yüregini yasat bana, seni yasat diyen ben kendi kendine.
Dünyaya düstügü an bilir bir bebek aglamayi.
Aglamaliyim, aglamak istiyorum,ben olmak istiyorum bana karsi.
Savunmasiz, biçare bir yürek benimkisi kekeme bir ritm vurarak atan.
Oysa en sevdigimdi benim gece,
yürüdükçe masallasirdi karanliktan siyrilabildiginde ay dede gögsümün bir yerlerinde.
Bende mi bir geceyim yoksa, aglayamayacak kadar insanligini yitirmis gecenin çocuguyum yada.
Ne anlar ki aydinligi bilmeyen bir yürek gündüzün tadindan. Belki de hiç yasamamisimdir ben.
Bekliyor...!
Yilistim artik her seye. Korkuyorum.!
Sorularim var daha yazilmamis cevaplara, hadi yazin artik.
Bir yasamak ki benimkisi; ayni anda birkaç gezegenin yörüngesine sikismis bir yildizcik gibiyim.
Bagiriyorum, gürültü çok, cevap yok. Yasamali miyim¿
Kuytuda...|
Tiksinilmeyi bekliyorum artik ben.
Cesedim çünkü, cesedimsi bir canli yada.
Toprakta mi olmaliyim, kendisimi yoksa topragin, kim bilir, o kuytuda ben miyim onu bekleyen?
Yoksa yoksa gecenin koluna taktigi o dilber mi beni sevdigini söyleyen? Kaçmaliyim...! Kaçmaliyim belki de.
Kaçiyorum...!
Beraber olmak istiyorum seninle.
Sevisemez ki bir ceset derdi bana, yoktur yürekleri çünkü.
Kor karanlik, alaca lacivert bir yürek bile olsa, kekeler bir ritmde bile çarpsa bir yürek olmali derdi.
Kim bilir! Belki de o haklidir? Bak gene basladi. Aciyor.
Ne hissederdim rüzgarda savrulmayi becerebilen bir toz zerresi olsaydim eger.
Belki de bendim o dört elle sarilmis yüregine.
Şiir Nehri -1- [Arşiv]
