Şiir Nehri -1- [Arşiv] - Sayfa 225

Hançer



Efendim can havliyle sana
Feryâd u figânım var
Istırabım çok derdim yaman
Aklım zâil özüm harap

Kâfi değil varlığın
Kalbim tedirgin gönlüm aç
İçimde yanmayınca kandilin
Serap oldu efkârım

Söz bitti fasıl tamam
Gelsin artık muhabbet demi
Gönlümün arzusudur
Seni gördüğüm kehkeşân

Ey benliğin esrârı
Bütün bedenlerde tek cân
Muhabbet mülkünde
Seven gönüle mübtelâ

Çok lütfûn var merhametin
Madem ki gökyüzü devranda
Âlem seyrandadır
Âzât eyle hâb-ı gafletten

Doğdum yaşadım işte
Yaman haller gördüm
Gözüm kapalı başım eğik
Katlime bir ferman ver

Şimdi şafak vakti,
Sabah hayli erken Kuzey rüzgarı esiyor delice
Kumsaldayım, yalın ayak yürüyorum
Havada yosun kokusu
Rüzgarımda sen
Derinden, içime çekiyorum
Ve seni düşünüyorum
Seni düşünmek hoşuma gidiyor
İliklerimde hissedebiliyorum
Sevgin öyle derin ki;
Sensizde seni yaşıyorum
musun?
Kimseler senin varlığına inanmıyor
Hayal kurduğumu düşünüyorlar
Ama ben biliyorum
Ve ben seni yalnız seni düşünüyorum
Sen bende; Denizler kadar derin ve sonsuz,
Ve her nefes alışımda içime çektiğim; Yosun kokan hava gibisin
düşünüyorum
Vakit yine hayli erken
Seni düşünmek hoşuma gidiyor
Ve seni sensiz yaşıyorum

Dişi kuş
Kuru bir ot
gibi yaşıyorum
gözlerden uzak
patika bir yolun
kıyısında

Tek suçum
sap olmamak
baltanın
kanlı oyunlarına

Ama yine de
umut dolu kalbim
belki bir dişi kuş
taşır beni diye
daldaki yuvasına

DÜŞLERİMDE KALDI SEVDAM

Gökyüzü zifiri karanlıkken,pembe bir dünyada elele bu sevdanın içindeydik senle…
Ve birlikte sonsuz olmaktı temennimiz.
Çocuksu düşlerimiz vardı,sadece ikimizin olduğu…
Zamanda uzun,yaşamda kısa olan bu aşkta;
En güzel sevinçleri,en güzel anıları paylaştık,sevdaya dair çok şey öğrendik. Sevmeyi,gülmeyi ve terk etmeyi öğrettin bana,yaşamın sevince anlam taşıdığını gösterdin…

Sevdim seni !
Can verip yollara düşecek kadar,
Kimsenin gücü yetmeyeceği kadar sevdim.

Uykularımızı paylaştık seninle,bir gece değil gecelerce uykusuz kaldık.
Aşkımız için zamansız sevdik birbirimizi,umarsız,çıkarsız,yalansız…
Dünyalara sığmayacak aşkımızı küçük yüreklerimize sığdırdık,
Ayrılıklarımızı yaşanmamış saydık,
Öyle ki hep birlikte olmalıydık.
Sözler verdik birbirimize tutamayacağımızı bile bile…

Sonra ayırdılar bizi;
Kimseler düşünmedi ! seni,beni,sevgimizi.
Sensiz hayat yoktu.
Söz vermiştim sana,sevdama söz…
Yaşayamazdım…bu sevdayı içime gömüp,seni bırakamazdım.
Aldırış etmedim kimseye ayrılmadım senden.
Sonra sen istemedin beni,sevdamın taşıyamayacağı sözler söyledin,bu aşkı hançerledin…sevdiğim ne yapar bile demedin,ama ben bıkmadım…

Şimdi ise ayrılığımızın en karasında kara sevda oldu sevdam.
Sen belki unuttun,ama ben unutmadım,unutamadım.
Yeniden başlamak için çok çabaladım,olmadı,nafile…
Sadece DÜŞLERİMDE KALDI SEVDAM…

Şimdi sen yaşıyorsun,beni öldürdün,yüreğinde bana ait bir iz bile yok.
Hatırla söz vermiştik sevdamıza,yaşadıkça bu aşkla beraber olacağımıza…
Yalanmış oysa…gittin hayatımdan ama sevdan hep benimle.
Bir gün üstümde çimenler bittiğinde bile sevdan yaşıyor olacak.
Beni umut kurşunuyla vurdun ! ama onu öldüremezsin…
Çünkü;sevdaya kurşun işlemez gülüm…

TANER DOĞAN

SENSİN

Herşey yalan,herşey rüya,
Bir sen gerçeksin,
Bir tek sen...
Aldırmamana rağmen teksin,
İçimdesin.
Anlatamadığımsın.
Yaşayamadığım ve dokunamadığım
Tek kadınsın...
Yüreğimdeki en kötü cadısın,
Aklımı kemiren yaratık sensin,
Şimdi bomboş odamda,
Hayalinle avunduğum tek resimsin.
Aşkımsın,canımsın...
Herşeyim sensin,
Bunu bilmek istemesen bile,
Bilemediğim sensin...

Acılar Denizi



Ben acılar denizinde boğulmuşum
İşitmem vapur düdüklerini, martı çığlıklarını
Dalgalar her gün bir başka kıyıya atar beni
Duyarım yosunların benim için ağladıklarını

Ölüyüm çoktan, bir baksana gözlerime
Gör, içindeki o kanlı cam kırıklarını
Bu ne karanlık, bu ne zindan gece böyle
Bütün gemiler söndürmüş ışıklarını

Ben acılar denizi olmuşum, yaklaşma
Sularım tuzlu, sularım zehir zemberek
Baksana; herkes içime dökmüş artıklarını

Bu karanlık bitse artık, bir ay doğsa
Bir deli rüzgar çıksa; alıp götürse
Yılların içimde bıraktıklarını...

Lâl oldum...
Gece oldugunda seni aydinlatan hilal oldum.
Uykuya daldiginda rüyanda gördügün hayal oldum.

Sana yakin olayim diye, damarlarinda dolasan kan oldum;
bir hâl oldum sana kavusayim diye,
hamal oldum seni tasiyayim diye,
ve saçlarina dokunayim diye, tenini oksayan rüzgar oldum.

Lâl oldum...

Mum gibi eriyip aktiginda seni saran alev oldum.
Kisin soguk ayazlarinda seni koruyan duvar oldum.

Yazin sicak günlerinde, hastalanmayasin diye, gölgen olan bulut oldum.
Hayat oldum yasayasin diye,
nefes oldum soluklanasin diye,
ve beni unutmayasin diye, benligine kazinan isim oldum.

Lâl oldum...

Gök yüzüne bakip bir dilek tuttugunda kayan yildiz oldum.
Siginacak gölge aradiginda, iri cüsseli bir mese oldum.

Susuzlugunu gideresin diye, sokak basinda çesme oldum.
Soru oldum cevabini arayasin diye,
tasa oldum düsünesin diye,
ve hislerini yazasin diye, kalem oldum kagit oldum.

Lâl oldum...

Hüzünlenip agladiginda akan gözyasin oldum.
Gülümsediginde etrafinda uçusan pervane oldum.

Mest olasin diye, kulaklarinda yankilanan nagme oldum.
Kitap oldum okuyasin diye,
çiçek oldum koklayasin diye,
ve sevdigimi söylemeden bilesin diye, agzi kilitli,
lâl oldum...