Şiir Nehri -1- [Arşiv] - Sayfa 257

İzler



İzler vardır,
Göz yaşına gizlenen,
Bir damla olur,
Düşer gecelerde

İzler vardır,
Geçmişten yüreğine eser,
Sıcak bir yel olur,
Yakar gözlerini,
Yakar yüreğini.

İzler vardır,
Onları, yalnız zaman siler.
Her bir anı,
Tebessüm olur
Düşer yanaklarından.

İzler vardır,
Derinden,
İçli bir acı olur,
Yıllarla,
Artarak akar
Gözlerinden yüreğine.

İzler vardır,
Kimseler bilmez,
Gizlice taşınır.
Onlar,
Yanız son nefesle silinir.

Bekleyen Hep Ben miyim


Bekleyen hep ben miyim?
Sen hayatinin baharını ben ise kışını yaşıyormuşum
Ama baharı bekleyen hep ben olmuşum
Bir hoş sedaymış bütün olanlar
Simdi bir kırık plak gibi dinliyorum
Sana yakılan bahar türkülerini

Güzel kokan çiçekler,kırmızı güller varmış bu mevsimde
En son koklayan ben olmuşum ne fayda
Baharım sensin diyor bu yağmurlar
Bulutlar senden gelen nemli bir göze muhtaç
Ağla ki senle ağlasın bu bulutlar

Bilemezsin!
Ben her baharda senin yağmurlarına hasretim
Öyle bir hasret ki
Özleyeni var özleneni yok

Yetmiyor bu yağmalar bana
Bazen karsın bazen dolu
Bazen de bir güneş sıcaklığında
Bir çatlak toprak misali sana muhtacım
Muhtaç olduğum zamanlardan daha muhtaç

Ve simdi ben bahardan çok uzaklarda
Yaz yağmurlarını beklemekteyim
Bak gör işte!
Islanan en son ben oldum yine
Sana ilk muhtaç ama son kavuşan
Bir nisan bulutu gibi
Yalnız ve sürgün

Payıma hep kocaman bir beklemek duştu
Payıma düsen her şeyi erteledim
Yağmurları,bulutları,çorak toprakları....
Sen desenli heybemde
Sana hasretler biriktiriyordum
Sen aynıydın hep aynı
Aynı göğün mavisi,aynı bahçenin gülü..
Tıpkı yatağı değişmeyen ırmak gibi
Suların kimine hayat verirdi
Kimini de boğardı.

İşte sen böyleydin ve böylesin
Sen hep ayniydin
Her baharda yağıyorsun soluk yüzüme
Bizi kavuşturan bu yağmurlardı
Sen gökteydin ben ise toprakta

Yalnızlıküstü Ümit



Sabahın muştularına aldırmaksızın
yine rüyalarıma giriyorsun
yüzüstü kalan ümitlerime rağmen
doruklara çıkarıp sevgimi
yerin yedi kat dibine geçiriyorsun sonra
sonra gün
gecenin karanlık yüzünü gösteriyor ağarınca
parıltısıyla yalnızlığımı
ötüşen kuşların sesiyle hasretimi
hicranda kalmışlığımla mutsuzluğumu
sabah yeli kapımı çaldığında hiçliğimi
hasretimi bir çiçekçinin önünden geçtiğimde
ve özlemlerimi her gül görüşümde
neden hatırlarım bilinmez?.. ruhumda büyüttüğüm çıkmaza
dem vuruyorsun
aşkıma ve hayallerime
beni bekleyen bir geleceğe
bir ışık uğruna bilmem kaçıncı hüzne
kan bırakıyorsun sonunda
bilmem kaçıncı kez!.. Tebessümüne sevda diye bakmak
karamsarlığın varlığından habersiz
kanayan bir yara gibi acı kondurursa yüreğime
beklemeyi hiç mi hiç öğrenemem
ne şafak sökümünü/ne gurubu
ne gazelleri ne gül kurusunu
ne de çocukça sahiplendiğim anlamsız
bir o kadar da pervasız gururu farkedemem... Çılgınca geçen günlerin sancısını
bir serzenişin bedenimde bıraktığı izi
kulaklarında çınlayan haykırışın

Bekleyiş


Yaşatmadın içimdeki aşkı
Bilemezsin gidişinle bu gözler nasıl ağladı.
Gülün kaç geceyi sabaha bağladı,
Sensizliğin sonsuz acısıyla yandı..
Hep seni bekledi,
Hiç ama hiç ihanet etmedi,
Sevdi ve terketmedi,
Yarını bekledi de,
Yari gelmedi..
Sen çekerken acıları,
Bitmedi kalbimin yangınları,
Çok özledim, bekledim
Hep düşündüm geleceğin anları,
Derdin derdimdi,
Sevgin tesellimdi
Bekleyecektim hep seni,
Şimdi azat edildin,
Anlayamadın nasıl sevildin,
Sonunda terkettin
Bu muydu senin adaletin...
Sen yüreğimin kendisisin,
Sen benim biriciğimsin,
Seviyorum seni dedin
Sonra ansızın terkettin..

Duygular



Gölgeler görüyorum
çok yakın
bir tarafta sen
diğer tarafta
yine sen vardın

Yarım kalmış aşklar
sessiz şiirlerle örülmüştü
dayanılmaz bir acı verip
önceki geceden
sonraki geceye dökülmüştü

Yalnızlık kuşanıp geceden
iki büklüm beklerdim
sensizlikti azığım
sensizliği bir daha eklerdim

Örselenmişti yüreğim
çığlığım erken başlamıştı
içlenmiştim keskin acılara
yabancılar alkışlamıştı

Sancılara bulayıp zihnimi
bir avuç göz yaşı sunmuştum
bir mahzun ağlamaydı işte
şiir olup bütün
mısra mısra okunmuştum...

Adı Aşktı


birden
''bitti'' sesi duyuldu
çınladı ortalık
sevgisizlik kapladı geceyi
bir aşık yere düştü
kırmızılara boyandı sessizlik

karalar toplandı başına
sarı sayfalar örtüldü üzerine
ağlayan bir bebek vardı başında
adı aşktı
sokak ortasında kaldı
Mehmet BARDAKÇI

YETER Kİ GEL


Üzülme her hafta gelemem diye
Haftada olmazsa ayda gel canım.
Üç yüz altmış beş'i böl on iki'ye
Sırala otuz'u say da gel canım.

Bekletme geciken müddet ziyandır
Güzele kin,öfke,hiddet ziyandır
Varsa gurur,kibir,şiddet ziyandır
Onları orada koy da gel canım.

Kitap 'aşk masal' der,yıkar bırakmaz
Akıl 'tedbir al'der çöker, bırakmaz
Korku 'gitme kal'der çeker, bırakmaz
Sen gönül sözüne uy da gel canım.

Yazı,güzü,kışı bahar zamanı
Yaşadın bilirsin ki her zamanı
Dinle rüzgârları seher zamanı
Uzaktan sesimi duy da gel canım.



Abdurrahim Karakoç