Şiir Nehri -1- [Arşiv] - Sayfa 350

KİMİ SEVSEM SENSİN


her şeyi terk ettim / ne aşk ne şehvet
sarışın başladığım esmer bitiyor
anlaşılmaz yüzü koyu gölgeli
dudakları keskin kırmızı jilet
bir belaya çattık / nasıl bitirmeli
gitar kımıldadı mı zaman deliniyor
kimi sevsem sensin / hayret
kapıların kapalı girilemiyor
* * *

kimi sevsem sensin / senden ibaret
hepsini senin adınla çağırıyorum
arkamdan şımarık gülüşüyorlar
getirdikleri yağmur / sende unuttuğum
hani o sımsıcak iri çekirdekli
senin gibi vahşi öpüşüyorlar
kimi sevsem sensin / hayret
in misin cin misin anlamıyorum

SEN YOKKEN


Sen yokken gittim
Korkularımın üstüne
Hiç ardıma bakmadım
Gümüş şiirler yazdım sen yokken
Çok yangın çıktı yüreğimde
Küllerini bile savurmadım
Irak denizlerin fırtınasıydım
Uzak iklimlerin sert rüzgarları
Kulaçlarken denizinde gurbeti
Kanlı savaşlarım,
Belalı sevdalarım olmadı hiç
Ama hep sustum,
Hep ağladım, hep yandım sen yokken.
Bekliyorum dönüşünü yeniden,
Bir gelsen,
Hayatın önünden alsan beni
Bir gelsen,
Sellerin önünden alsan beni
Bir gelsen,
Ölümlü düşlerimden alsan beni.

Çok durdum güneşe karşı bir başıma
Savrulurdum rüzgarlarında sensizlik denizinin
Sen yokken,
Az dolaşmadım gönlümün kuytularında
Üşüyen karanfilim şimdi buruşuk parmaklarda
Bir kırağı ayazıydım gecenin kollarında
Zifirlerinde sadece ben üşürdüm.
Hiç aldırmadım esen rüzgara
Hiç dinlenmiş bir yürekle çıkmadım ortaya
Yinede hiç yıkılmadım giden trenlerin ardından
Ama bütün yangınlar beni yaktı önce
Hep ortasında kaldım vurgunların
Vurgun nedir ki? deme
Bir babanın serzenişi nasılsa öyle
Bayrakları indirilmiş,
Bozguna uğramış bir hisardım sen yokken
Hep sustum,
Hep yandım, hep ağladım sen yokken.
Bir gelsen,
Yangınlardan alsan beni,
Bir gelsen,
Dünyalarımdan alsan beni,
Bir gelsen,
Şafaksız gecelerden alsan beni,
Ama ne zaman gelsen,
Akşam kızılı gözlerimle bulacaksın beni

SEVİYORUM

Kan Kırmızı Geceler



Gümüş yapraklar soldu gece ile birlikte
Sessizliğin çağrısı yankılanıyor gökte
Izdırabın verdiği o çok sesli haykırış
Karanlığa yayıldı uzayıp karış karış
Bilirim yalnızlıktır kalblere çöken hüzün
Yaşları dökülmekte bir çok çaresiz gözün

Yalnızlık, gönüllerde hiç rüzgar esmemesi
Yalnızlık, kafesteki bülbülün ötmemesi

Hilâl vakti gökte ay sanki kulak memesi
Boşlukta yıldızların ne güzel yürümesi
Gönlüme doğru kayın bana gelin yıldızlar
Yalnızlıktan yüreğim sıkılır kalbim sızlar
Bana kan kırmızısı renkler sunar geceler
Aklım kendi dilinde yalnızlığı heceler

Geceler, duyguların mahzun sessiz annesi
Geceler, yalnızların yorgun ümitsiz sesi

Sürüklenir gezerim her mevsim her iklimde
Düşünceler kaynayıp buhar olur beynimde
Saman alevi gibi yanıp söner arzular
Fikirlerim hesapsız her şey sonsuza uzar
İçimde düğümlenir kabaran duygularım
Kendi nefsimde dahil her şeyi sorgularım

Fikirler, beyinlere yağan yağmur tanesi
Fikirler, çile dolu akıl fikr(in) divanesi

Ruhum gezinip durur arayışlar içinde
Aklım takılı kalır neden nasıl niçinde
Beynime düşünceme örülür iplik iplik
Bu muâzzez bedene ne kadar bu sahiplik
Ölümsüzlük nedir ki bize uzak kelime
Yaşamak var dünyada ömür bir yol ölüme

Yaşamak, tende candır alıyorken nefesi
Yaşamak, gerçek sebep varoluşun gayesi.

Zalim gözlerimden akan yaşı silmedin,
dertlerime derman oluvermedin,
hayatımda birgün olsun gülmedim,
bıraktın da gittin sen beni zalim.

kara günün hiç aydınlık görmesin,
gözlerinden akan yaşlar dinmesin,
hayatında iyi gün görmeyesin,
terk ettin de gittin sen beni zalim.

bu ahmet'in derdi kederi bitmez,
öyle gamsız yare geri dönülmez,
dünya malı dünyanındır değişmez,
sen aldın götürdün sanki ey zalim.