Şiir Nehri -1- [Arşiv] - Sayfa 51

GERİ GELMEYENLER

nasıl da geçmiş zaman,
neler kalmış geride
çocukluğum,gençliğim..
sevi dokuyan düşünceler,
aşklar,sevinçler,hüzünler..
bitmeyen geceler,
sabahlara kadar
oturduğumuz günler
İstanbul’a küsmeler,
küsüp de yaşanan sürgünler
kırmızı akşamlar,
unutulmayan dostluklar

arada bir
Çorum’dan gelen,
kırık leblebi
yanında,
ucuzundan,
birkaç şişe
Mürefte şarabı
bir iki mısra,
o an yazılan
adı kaldı yadigar
can yoldaşı Recep’le,
şairlik denemeleri..
geçmişte de kalsa,
kalbimiz o günleri arar

geri gelir mi bilinmez
zaman akmakta
hayatın tadı
sarı sayfalarda kalmakta..

BEN YOKKEN

Nasıl unuttu kendini yaşayan,
Ben geldim,
Suskunsa gözlerin..

Bak, bir ucunda yanıyor halen feneri,
Umudun,
İçinde bir söz, ağlarken..
Adam olana bitmez geceler,
Yama tutmazsa yokluğun..

Yazdım ben bunu çok kere,
Anlaşılmaz,
Ne bulmuş yerini aşk,
Ne özlemek,
Cümleler sallanıyor boşlukta,
Cümleler ölüme dek..

Nasıl unuttu kendini yaşayan,
Bunca zaman sonra,
Anlatsana,
Ben yokken,
Yaşamak ne demek..

Var mı beni içinizde tanıyan
Yaşanmadan çözülmeyen sır benim
Kalmasa da şöhretimi duymayan
Kimliğimi tarif etmek zor benim

Bülbül benim lisanımla ötüştü
Bir gül için canevinden tutuştu
Yüreğime Toroslardan çığ düştü
Yangınımı söndürmedi kar benim

Niceler sultandı kraldı şahtı
Benimle değişti talihi bahtı
Yerle bir eyledim taç ile tahtı
Akıl almaz hünerlerim var benim

Kamil iken cahil ettim alimi
Vahşi iken yahşi ettim zalimi
Yavuz iken zebun ettim Selim’i
Her oyunu bozan gizli zor benim

Yeryüzünde ben ürettim veremi
Lokman Hekim bulamadı çaremi
Aslı için kül eyledim Kerem’i
İbrahim’in atıldığı kor benim

Sebep bazı Leyla bazı Şirin’di
Hatrım için yüce dağlar delindi
Bilek gücüm Ferhat ile bilindi
Kuvvet benim kudret benim fer benim

İlahimle Mevlana’yı döndürdüm
Yunusumla öfkeleri dindirdim
Günahımla çok ocaklar söndürdüm
Mevladanım hayır benim şer benim

Benim için yaratıldı Muhammet
Benim için yağdırıldı o rahmet
Evliyanın sözündeki muhabbet
Enbiyanın yüzündeki nur benim

Kimsesizim hısmım da yok hasmım da
Görünmezim cismim de yok resmim de
Dil üzmezim tek hece var ismimde
Barınağım gönül denen yer benim
Cemal Safi

Acılara Tutsak

Neden bu yaşam böyle
Soguk kuru buruk?
Neden gecem, gündüzüm bir,
Işıklar.. kopuk kopuk?

Içimdeki bu hiçlik
Uzar da gider, uzar da gider.
Yaşamak istiyorum bir sevmelik
Bu kadari bana yeter.

Mutsuzlugun karanlik yollarinda kör,
Zaman gerçegine tutsak olmuşum.
Yenik düştüm acilarima durdu asansör
- Dört duvar arasinda -
Kendime yasak olmuşum.

Umutlarimi yiyorum
Işiksiz, neş'esiz, tedirgin.
Ve ben yalnizligimda tek.
Acilar sonsuz, acilar geniş, acilar zengin.

Zaman gerçegine tutsak olmuşum,
Kendime kendim yasak olmuşum.

Bir aşk nasıl biterse
Öyle bitti bu aşk da
Uzun bir hastalık gibi
Aralıksız dinlediğim
Alaturka bir fasıl gibi

Gökyüzüne bakmayı,
Dostlara mektup yazmayı,
Çiçekleri sulamayı
Unutmuşluğum gibi bitti.

Bir aşk nasıl biterse,
Öyle bitti bu aşk da.

Yürümeyi yeniden öğrenen
Felçli bir çocuk gibi
Sokağa çıkmalıyım şimdi
Ve çoktandır
İhmal ettiğim dostlara
Yeni bir adres bırakmalıyım.
Pencereleri açmalı,
Kitapları düzenlemeliyim

Belki, bir yağmur yağar
Akşama doğru
Yarıda bıraktığım
Şiirleri tamamlarım.
"Aşk da bitti" diyordu ya bir şair,
AŞK BİTTİ İŞTE..
TAM DA ÖYLE.

Ahmet Telli