Şiir Nehri -1- [Arşiv] - Sayfa 563

İhanetin Kalmasaydı Bari



Bakışların vardı ;
Beni alıp götüren,
Baktıkça,derinliğinde yüzdüren.
Bakışlarını severdim,
Bakışların kalsaydı bari..

Sözlerin vardı ;
Sessizliğimi bölen,
Söyledikçe,sonsuzluğunda eriten.
Sözlerini severdim,
Sözlerin kalsaydı bari..

Gülüşün vardı ;
Gönlüme giren,
Gülümsedikçe,gölgesinde dinlendiren.
Gülüşünü severdim,
Gülüşün kalsaydı bari..

İhanetin vardı ;
İnsanlıktan bezdiren,
İhanet ettikçe,iliklerime işleyen,
İhanetini hiç sevmedim ki,
İhanetin kalmasaydı bari..

Dilindeki ve Aklındaki Dehliz



dilindeki
ve aklındaki
dehliz

her şey usul usul bir yolculuktu, ne zaman kırılan
bir dal gibi içimi ürpertse vardığın vahalar... ve
akşamlar sohbetlerle aydınlandığında, karanlık
suya düşen bir nergis kendini bir yolculuğa

bırakırdı dilinin peşi sıra denizlere açılarak;
acının diliyle yoğrulurmuş hayat ve sonra her şey
yıkılırmış dilin yanlış bir oynayışıyla, anladım.

lanetlerden kurduğum bu kemirgen hayat, bir gündüzün
kendini yavaş yavaş yosunlanan bir anıya bırakmasıyla,
sırıtan bir zamana dönüştü, yaktığın çıralar bir bir kendine
ışık verirken; beyhude bir bekleyişmiş gölgenin eksik bir

zamanı tamamlaması. son düğüm hep en sert atılanıymış
son yağmurlar en ıslatanı, akşamlar en karanlığı ve sözler
bir dilin yalnızlığında daha da acıtırmış zamanı, anladım.

ama dil hayatı nasıl heder edermiş bahçelerden geçerken
ve nasıl bir yolculukmuş yalnızlık herkesin kıyısında yaşadığı;
âh o unutuş... anlamıyorum. bu karanlık gider mi ki kendi başına.

artık acımayacak kalbim bilesin, zamana su serptim,
yüzüne tuz ektim, dağladım sözlerini çünkü; bilesin.
akşamlar artık sadece irinli bir sargı, sözlerini saklayan
ve gözlerindeki tedirginlik artık yakmıyor içimi,
kanıyorum durmadan akşam üstleri, bilesin.

dostluklar akşamları otururmuş insanın yüreğine
ve yine akşamları bozulurmuş yakılan ateşlerin etrafındaki
taşlar; gözlerinden öpüyorum, isterim ki dilimi yakmayasın
ve unutmayasın akşamları hangi nehirlerin deltalara aktığını;
bırakarak kendini, gözlerini yutacak dilinin ve aklının dehlizlerine.

İki Gözüm

Dayan İki Gözüm
Acılarımı çöllere bir bıraksam
Ölüm kokan yatağımda
Rüzgarda yerimden delicesine fırlasam
Ateşte açan çiçekleriyle dolduracağım eteğini
Ve yıldızlarla parlatacağım gözbebeğini

Sensizlikte
Gözyaşım Aras gibi bulanık akar
Acılarını bir anlatsam Kızılırmak' a
Benimle her gece sana ağlar
Ve içim hep sana için için sızlar

Dayan İki Gözüm
Hatırlar mısın?
Çıplak ayağımda denize değmemişti ayaklarım demiştin
Üç düğmeli kefeni üzerimden bir çıkarsam
Umutlarınla kırlarda delicesine bir koşsam
Avuçlarımda denizleri bırakacağım kıyına
Koynumda sakladığım
Meltem kokulu baharları bırakacağım kapına.

Sensizlikte
Sıva tutmaz duvarlara çarpıyor kanadım
Sanki her gece
Ölüme kundaklanıyor sensiz yarınım
Ve dağ yollarında
Siyaha bürünmüş ağıtlar besteliyorum
Yavru serçelerimi matemle besliyorum.

Dayan İki Gözüm
Ovamdaki tüm ceylanları bir emzirsem
Yatağımda hastalığımı bir yensem
Cennetin kokularıyla sana koşacağım
Yüreğimi sonsuza dek sevdana bırakacağım.

İki Gün



Seni iki gün öyle delice sevdim ki,
Hayallerimi bile attım bir kenara...
Boşalttım kalbimi,
Bütünüyle yer açtım sana.
...
kimseleri almadım rüyalarıma,
davet ettim düşüncelerime seni,
bütün güzelliğinle seni.
...
Seni iki gün öyle delice sevdim ki,
Bu akşam bitiverdi...
Sahi neydi bu kalbimdeki esinti?

Seni Yaşamadan Ölmeyeceğim



aşka özgü zakkum bahçelerinde
gene acılarla kalıyorum ben
deniz ölesiye yakın ayaklarıma
ey ülkemin pusatsız kahramanları
erzurum garında, banklar üstünde
sükût-u hayâle uğrayan kalbim
geceyi kavrayan parmaklarımla
bu hasret, bu hicran zelzelesinden
beni kurtarmaya gücünüz yetmez
çünkü mutsuzluğun mekteplerinde
ıstırâp dersleri alıyorum ben

gittikçe yaklaşan bir âfet gibi
intihâr yanılgısıyla
yollar beni esârete çekiyor
şehrâyin şarkıları söylüyorum içimden
şarkılar ki, hep aynı nakaratla bitiyor
sen bir garip delisin
gözleri perdelisin

erzurum garında, banklar üstünde
susuzluktan ağlayan bir güvercin
içime vuruyor kanatlarını
nağmelerin ateşinde parlayan
kuşlar bölük bölük hayatıma giriyor
bütün çığlıkları kuşanmış ölüm
dudaklarında siyanür
oysa bilmiyor ki, bu yolculuktan
yollar tükense de, dönmeyeceğim
seni yaşamadan ölmeyeceğim
o çin hârikası bakışlarını
o pekin gözlerini
gözlerin ki, gece donanmasıdır
yoksul ve yabancı mısralarımın

bedenimde çıban çıban ağrılar
ben bu ağrılardan zevk alıyorum
ejder tepesinde bunalıyorum
bir yanda kum fırtınası
diğer yanda esrârengiz
karakalem çalışması bir deniz
rüzgârla, yağmurla ve yıldızlarla
başlamak üzere son âyinimiz

erzurum garında gece yarısı
bankların üstüne şimşekler konar
bazen bir yıldırım gezinir saçlarımda
bazen bir melek saatler boyu
yakama ölümsüz çiçekler takar
erzurum garında gece yarısı
hıçkırıklar boğazıma tıkanır
nemrut ateşiyle sabaha kadar
içimde binlerce ibrahim yanar

koltuğumda efsaneler kitabı
kafdağından nergis devşiriyorum
başını dayamış omuzlarıma
o eski, o yaşlı zümrüdüanka
ben bir çin sarhoşu samanyolunda
denizi tartışan bakışlarını
geçmişime asla gömmeyeceğim
seni yaşamadan ölmeyeceğim

perdeler kalkıp da sabah olunca
aldırma aras’ın öyle bulanık
öyle mahzun aktığına
palandöken yine sisli, aldırma
ben hem sise hem çamura alıştım
senelerdir bu acıyla buluştum
mutluluk ne zaman çıksa karşıma
yalnızlık bir zindan, çöker başıma