Şiir Nehri -1- [Arşiv] - Sayfa 593

Öyle Seviyorum

Sponsorlu Bağlantılar

Sana olan sevgimi kelimeler anlatamaz
Senin uğruna ölebilirim bir tanem
Hani denizler feryat eder ya
Hani kuruyan toprak suyu arar ya
Hani öksüz bebek ağlar ya
Ben seni öyle seviyorum
Bazen uğruna ölesiye
Kimi zaman öldüresiye
Sana uzayan elleri,
Sana uzanan dilleri
Seni bensiz anan kalpleri
Kırasıya seni seviyorum
En ufak hatanda
Kalbimden silip
Öldüresiye seviyorum
Ben seni öyle seviyorum...

Sevinçsiz Anılar



Ölümüm kandil olacak,
Akşamlar akşamlar akşamlar olacak
Ben bu acılı baloda
Maskesini yitirmiş seferi şair
Ben inançsız yolcu
Bütün istasyonlarda
Kanlı rütbeler takılacak omuzuma
Bir kuşluk vakti dalgın atların hıncını düşünürken
Sen "Yalnızlığın bahçesini sulamış olacaksın"
Ve gidiyorum...
Dudaklarımda bir nergis tadı
Bak, kar izleri örttü bile,
Kendini iyi koru, bu kış çok uzun sürebilir.
Anılarım tutkularıma bağlıydı bilirsin
Artık pişmanlık olsa da olur olmasa da.
Ne olursun sen hep böyle kal
Varsın ellerim ellerinsiz kalsın.
"Ölümüm kandil olacak,
akşamlar akşamlar akşamlar olacak..."

Solgun Bir Gül Dokununca



Çoklarından düşüyor da bunca
Görmüyor gelip geçenler
Eğilip alıyorum
Solgun bir gül oluyor dokununca.
Ya büyük şehirlerin birinde
Geziniyor kalabalık duraklarda
Ya yurdun uzak bir yerinde
Kahve, otel köşesinde
Nereye gitse bu akşam vakti
Ellerini ceplerine sokuyor
Sigaralar, kağıtlar
Arasından kayıyor usulca
Eğilip alıyorum, kimse olmuyor
Solgun bir gül oluyor dokununca.
Ya da yalnız bir kızın
Sildiği dudak boyasında
Eşiğinde yine yorgun gecenin
Başını yastıklara koyunca.
Kimi de gün ortası yanıma sokuluyor
En çok güz ayları ve yağmur yağınca
Alçalır ya bir bulut, o hüzün bulutunda.
Uzanıp alıyorum, kimse olmuyor
Solgun bir gül oluyor dokununca.
Ellerde, dudaklarda, ıssız yazılarda
Akşamlara gerili ağlarla takılıyor
Yaralı hayvanlar gibi soluyor
Bunalıyor, kaçıp gitmek istiyor
Yollar, ya da anılar boyunca.
Alıp alıp geliyorum, uyumuyor bütün gece
Kımıldıyor karanlıkta ne zaman dokunsam
Solgun bir gül oluyor dokununca.



Behçet Necatigil

Kaç gecedir seni uyuyorum,
Seni uyanıyorum kaç sabahtır,
Bilmiyorsun !
İsmin hala dudaklarımda gizli,
Seni içiyorum sabah akşam kaç dumandır,
Gözlerimde tütüyorsun.
Seni ağlıyorum kaç damladır,
Seni gülüyorum,
Bilmiyorsun !
Kaç şiirdir seni yazıyorum kalbime
Seni çiziyorum kaç resimdir
Seni çağırıyorum türkü, türkü,
Bilmiyorsun !
Kaç gündür seni üşüyorum,
Sana yanıyorum kaç haftadır
Bilmiyorsun !
Kaç buluttur ıslanıyorum aşkından
Yüzüm sen, gözüm sen, saçım sen oldun.
Kaç aynadır sen duruyorsun karşımda
Kaç ormandır yanıyorsun yüreğimde
Bilmiyorsun !

Kaç ölümdür ölüyorum ardından
Kaç mezardır gömüyorum aşkını, olmuyor.
Seni neden sevdiğimi, nasıl sevdiğimi
Bilmiyorsun !
Kaç gecedir seni uyuyorum,
Seni uyanıyorum kaç sabahtır
Bilmiyorsun !
Kaç zamandır sana ihtiyacım var;
Bilmiyorsun !

HÜZÜN YAPRAKLARI

Bir yaprak daha düştü bu gün takvimden
Ben atamadım yine seni kalbimden
Üç yüz atmış beş yaprak düştü takvimden
Ben atmadım yine seni gönlümden

Bu günümde de unutmadım seni
Yarınımda da unutmayacağım seni
Seni unutturan bulunmaz ki biri
Toprak unutturur belki bana seni

Bulunmaz hint kumaşı sanmıştım seni
Nasıl da sevdirdin ki bana kendini
Ama yok olmadı çektim sineye seni
Ömrün boyunca hep sev, hep sevil emi

Suskunluğum Geleceğimdir..




Geç kalmışlığımdan değil suskunluğum...
Bugün direniyorsam konuşmamaya
Söylenmedik söz kalmadı diye dir benden size
Bir yaşamın tekrarı gibi
Nakaratlar yok dilimde, yüreğimde… Tükettim,
Anlamadınız…
Bir gerilla, bir savaşcı, bir direnişci
Nasıl ki barışçıl yollar tükendiğinde
Mermisini sürüyorsa mavzerine patlamaya hazır
Ve şehirde ve kırda çarpışmaya hazırsa
Ve zincirlerinden başka esareti yoksa kaybedecek…
Şimdi sevdamı kuşanma hazırlığındayım
Yüreğimde sevdam, yüreğim mavzer
Patlamaya hazır bir volkan gibi şimdi
Suskunluğum bitmek
Söyleyeceklerim patlamak üzere
En büyük silahımdır yüreğim
O yürek patlamak üzere
Suskunluğum geleceğimdir…

KAL desen kalacaktım...
Demedin oysa...
Kuru bir "bitmesin"den başka hiçbir şey demedin.
Öyle kuru, öyle soğuk, öyle uzaktı ki ondaki anlam!
Bu kadar kolay mıydı her şey, bu kadar yakın mıydık uçuruma?
Savunmayacak mıydın sevgimizi?
"Kal" diye haykırmayacakmıydın ardımdan?
Düşündüğüm bu değildi...
Hayal ettiklerim, beklediklerim başkaydı senden..
Mücadele beklemiştim oysa, yelkensiz olan gemimizi kıyıya ulaştırırız sanmıştım..
Kıyıya ulaştırırsın sanmıştım...
Oysa O'nu denizin ortasında savunmasız bırakmama göz yumdun...
Bu kadar yıpratıcı olamazsın...
Oysa bir anlam olmalıydı yaşadıklarımızda!
Paylaşılan duyguların bir anlamı olmalıydı.
Yüreğimdeki martıların bir anlamı olmalıydı.
Beynimizdeki melodilerin, aramızdaki çekimin,
geçen akşamki sohbetin bir anlamı olmalıydı.
Duygularımızın bir anlamı olmalıydı.
Yüreğimdeki tüm MARTILAR'ı uçurdun şimdi...
hangi yöne gittiler bilmiyorum, geri dönerler mi bilmiyorum.
Dünya boşaldı mı ne!
Neden bu kadar sessizleşti birden yaşam,
neden artık parlamıyor yakamozlar gözlerimde,
neden artık rüzgar esmiyor...
Her şey seninle mi kaldı yoksa...
Mantığım, mantığımı bana bırak lütfen, ona ihtiyacım var.
Bazı şeyleri anlamak için ona ihtiyacım var!
Evet!
Ben istedim ayrılığı,
Çıkmaz yollara yönelen bendim,
Kucağında bir yığın noktayla karşına çıkan bendim...
Kahretsin!
Bunu neden yaptığımı bilmiyorum Ve
Senin buna nasıl göz yumduğunu...
Tıpkı Balkondaki akasyaları sularken,
fazla sudan dolayı sararacaklarını bilmediğim gibi...
su onun için hayat olmalıydı oysa..
ve...sen de benim tutunacak dalım!
Bazı şeyler vardı aramızda biliyorsun,
olmaması gereken ama daima varolan.
Farklı uçlardaydık seninle,
farklı mevsimleri seviyorduk farklı zamanlarda....
sen büyük fırtınalara vardın, bense lodostan bile ürküyordum..
Oysa başardığımız şeyler vardı her şeye rağmen,
daha doğrusu öyle sanıyordum...
Binlerce yıldız arasında,
ayın güzelliğini gösterebilmekti tek amacım...
yıldızları söndürmekti...
sorunları yok etmekti...
"bitti" deyişim öylesine bir şeydi, öylesine
sıradan, şakacıktan...
"hayır" demeliydin!
Hatta kıyametler koparmalıydın yüreğimde,
Hendekler açmalıydın yoluma gidemeyeyim diye.
Sahip çıkmalıydın gözlerimdeki ay'a sevgimiz diye...
Beni yolumdan alıkoymalıydın...
"kal" demeliydin...
defalarca "kal" demeliydin...
oysa demedin...
belki de senin çiçeklerin çoktan solmuştu ve ben akasyaları kışın
yaşatmaya çalışmakla hata etmiştim...
belki böylesi daha iyi oldu...
"kal" deseydin kalırdım...
hem de seve seve kalırdım.
Martılarla kalırdım
Yakamozlarla kalırdım
Demedin oysa!
Bilir misin
Kaç çığlık olup yıkıldı yüreğim giderken...
Bilir misin
Nasıl bir cana hasretti yüreğim, yolumdan döndürecek...
Bilir misin
Nasıl zor oldu ardıma bakmadan çekip gitmek...
"KAL" desen kalacaktım...
DEMEDİN OYSA!