Şiir Nehri -1- [Arşiv] - Sayfa 792

Kalk Uyuma

Kalk uyuma
sıçrıyor duygularım
bak ne yazacağım
yağmur bahara çarpıyor
yağmuru yazacağım
tut elimi
titrek yıldızlar gözükmüyor
çaresiz kalmış güneş
bulutların arasında
kalk uyuma
sokul bana
bahar olsun yüreğim
erisin bedenim
tükensin bitsin çaresizliğim
deli desinler bana yağmur bitse de
kalk uyuma
güneş kurutamasın
yansımasında ıslaklığımı
toprak kokusu saçlarında
burcu burcu
kalk uyuma
sarmaşıklara inat
kollarım bedeninde dolansın
kalk uyuma
kış batarken bahar bizi kıskansın
günahı neydi sevginin
uyandırılmak mı
kalk uyuma
sevmeyi öğrenmeden mi uyuyacaksın
umutların rüyasında mısın
kalk uyuma
otur karşıma
zamanıdır
yaramazlık yapmanın.


Serdar San

Nazlı Gülüm I


Rüzgârlar semada bulutu sarıp
Yağmurlar toprakta aşkı bulurmuş
Derya-lar kurursa güneşe kanıp
Balıklar çırpınıp öyle ölürmüş.

Seni Bekleyişimin Adı Yok...



Aslında bir kibrit kafi gündüzleri tutuşturup,
Gecenin gerdanına dizi dizi yıldızlar yapmaya.
Hani sabahın boyu yetişse uzanıp öpecek alnından Ay’ı
Bir de hep geç kalınmış ömrün son deminde gelmese ölüm
Belki böylesi dar gelmez giyindiğimiz mutluluklar


Mevsimlerin peşine takılıp ta,
Hüznü oradan oraya taşıyan yağmurlar gibiyim..

Sıcak avuçlarda buhar olup göğe karışan
Soğuk bakışlarda buz kesip anlamdan alabildiğine uzaklaşan

Seni bekleyişimin adı yok,

Hasreti çeke çeke uzaklara götüren çok vagonlu trenlerin de.
Hani giden gider de, geçmişi kalırya geride,
Onu hep yaşlı gözlerle bekleyen.
Zamanla dilindeki özlemi kırıverir zaman, en hassas yerinden

Çok geçmeden, çok geçiyor yokluğunun üzerinden,
Haram saatler diziliyor boğazıma uzadıkça sensizlik,
Tenhasına sere serpe uzandığım düşler de yetmiyor
Yorgun arzularımı kışkırtmaya
Verdiğim sözlere saklanmış militan kılıklı yalanlar yakayı ele veriyor bir bir
Tutuklayıp aynalara hapsediyorum
Sonra vicdanım delil yetersizliğinden serbest bırakıyor

Seni bekleyişimin adı yok
Dursun diye duvarlara çivilediğim zamanın da
Payıma düşen yalnızlığın zirvesinde,
Saçlarımla gizlice siyahını paylaşıyor gece.
O zaman, bu şehir bir kez daha düşüyor gözümden
Kalabalık kaldırımlarında adım adım eziliyor günahlarımın gölgesi

Sanki ben değildim külçe külçe acıların sahibi
Ağır korkuların ezip yel değirmelerine verdiği
Savrulmuş bedenimin, rüzgarında ölmeden dirildiği
Sanki sen değildin bırakıp giden
Üstüne üstlük hiç gelmemişken


Seni bekleyişimin adı yok

Kurulmamış köprülerden geçmeye çalışan benliğimin de
Şiirlerim şahit olsun ki
İki satır arasına sığmıyor yalnızlığım
Ne nokta anlatabiliyor kararsızlığımı
Ne de virgül koyabiliyorum yılların ardına
Yenik düştü keşkelerim oynadığım oyunlara
Yine de teslim olmadım
Ama sen, namluda hüzün
Beni tam on ikiden vurdun
Seni bekleyişimin adı yok

Gelmeyişinin de…!

Nazlı Gülüm II


Bir acıdır ki yanmaz kavurur
Bir rüzgârdır ki esmez savurur
Bir ateştir ki göğsüme vurur
Yüreğim dağlanır “Nazlı Gül” diye.

Yolcu yolunda gerek Nazlı Gülüm
Tufanlara kapılmadan
Girdaplarda boğulmadan
İlkbahar kokulu yarınlara
Yelken açman dileğiyle.

Ellerimden uçup gidiyorsun işte
Belki özgürlüğüne kavuşacaksın
Güzel mevsimler göreceksin
Sevda mevsimi
Bir defa yaşanır Nazlı Gülüm.

Yine baharlar gelecek
Güller açacak
Sen yoksan eğer gönül bahçemde
Baharlar neye yarar ki.

Bir gün özlersen eğer
Sevenlerin dergâhına git
Hasretini vur dağlara
Dağ dayanır
Ben dayanamam.

Bense Nazlı Gülüm;
S-evgimi yüreğimde
Ç-ınar gibi büyütüp
S-onsuzluğu beklerim.

GİTME KAL

Batan güneşe doğru

Sürerken atımı

'Gitme kal'

Demeni bekliyorum

Ama yalnızca

Rüzgar çekiştiriyor
atkımı..