Şiir Nehri -1- [Arşiv] - Sayfa 8

NEYLERSİN
Birgün bu mahsun sevdadan geriye
Kalırsa sadece o hüzün kalır
Sende anladın ki yapayalnızız
Buluşmamız yasak, görüşmemiz uzak
Devrilmiş kadehler gibi dönüyor başımız
Neylersin...

Ah güzelim, incinmiş bir sesi vardır yağmurun
Yanaklarına vurduğunda hissedersin
Ve bir veda sözcüğü
Saçlarına titreyen bir öpücükle dokunduğunda
Bu anı dondurmaya yetmez nefesin
Bir film sahnesi gibi akar gider ayrılık
Neylersin...

Biz zaten hiçbir romanda
Kendi hayatımıza rastlamadık
Bütün şarkılar bizi yanlış anlatmıştı
Ve bütün bulmacalar yarım bırakılmıştı
Tenha sokaklarda üşüyüp durdu sırtımız
Oysa tuttuğumuz balıkları bile
Yeniden denize bağışlamıştık
Biz hayata dair hiçbir yanlış yapmamıştık
Neylersin...

Biz bu sonucu haketmedik
Hayır, etmedik
Ömrümüz bu talana lâyık değildi
Bazen acı vurdu bazen de yağmur
Hiç gülmedi yüzümüz
Hiç büyümedi gülümüz
Bizi yalnızca akşamlar kucakladı biliyorsun
Sabaha çıkmayan bir yoldu yürüdüğümüz

Bazen acı dinmez,
Bazen de yağmur
Sevgilim gülümse herşey unutulur
Suskunuz bu akşam üstü
Hasrete yanmışız
Neylersin...

Birgün bu öykünün sonuna gelince
Ansızın desem ki 'hoşçakal canım'
Unutursun, mecburen unutursun
Yıldızlar söner, bu aşk da biter
Bazı gün hatırlayınca sessizce ağlarız
Neylersin...

Ah bebeğim, ah...
Kekremsi bir tadı vardır gözyaşının
Dudaklarına sızınca farkedersin
İçindeki vurgun aşklar mezarlığında
Ayrılık, ölümden üste yazılınca
Gideni durdurmaya yetişmez sesin
Bir inme gibi dolaşır bedeninde pimanlıklar
Neylersin...

Biz zaten hiçbir sinemaya tam vaktinde yetişemedik
Bütün vapurlar bizden önce kalkmıştı
Ve bütün biletler biz gelmeden satılmıştı
Boşuna telaşlarda yorduk günlerimizi
Oysa Nuh'un Gemisi'nde bile, bize yer kalmamıştı
Ve hiçbir mutluluğa adımız kaydolmamıştı
Neylersin...

Biz bu aşkı sürdüremezdik, inan sürdüremezdik
Kalbimiz bu heyecana müsait değildi
Bize hep acılar kaldı
Bize hep yağmur
Unutmasan bile artık unutur gibi yapacaksın
Ve buruşturup buruşturup attığım kağıtlarda
Hiç bitiremediğim bir şiir olarak kalacaksın.
Yusuf Hayaloğlu

SENiN iÇiN

Sen...
Dağlarca, denizlerce uzaktaki sevgili,
Bilir misin?
Ben de özlerim seni.
Sesini duymamış,
Yüzünü görmemiş olsam da,
Bir kere tenine dokunmasam da,
Özlerim, merak ederim seni...
Meselâ gözlerini merak ederim,
İri mi? Siyah mı? Elâ mı? diye.
Saçlarını merak ederim,
Uzun mu? Siyah mı? Kızıl mı? Diye.
Bilemiyorum ki...
Ben, seni bilmez,
Sen, beni bilmezken,
Yüreğimdeki bu ateş niye?

Beni Sevme

sen bilmezsin benim yalnızlığımı
yaşayamazsın sokaklarında
umutsuzluğumun
için üşür
kış akşamları indiğinde üzerine
yalnızlığımda batırırsın
kağıttan gemilerini
dudaklarından kan sızar çatlak çatlak
kaybolursun bir kadının
peşinden koşarken
burnuna çalar kokusu
tenindeki yağmurun
hep geceyi görür gözlerin
bir rüzgar eser denizimin üzerinden
yapraklar çıldırır ayaklarının altında
saçlarını dağıtır ,
umutsuzluğumun fırtınası
yüreğinle solursun yalnızlık tozunu
kaybolursun
düşüncemden büyük bir parça alıp
hayalini alıp yokluklarda
durmaksızın gidersin sonsuzluğuma
hiç bitmez yolculuğun.

sen bilmezsin benim yalnızlığımı
yaşayamazsın sokaklarında
umutsuzluğumun
şehrimin içerisinden doğar karanlık
beni sevme
bu zamansızlık boşluğunda
nefesin tıkanır yollarımın yarısında
düşüp kalır avucuna yüreğin
alev alev
gözlerin kayar
kırmızı yıldızlarıma
ölü denizimden çığlıklar sarar etrafını
gölgeler üşüşür başına
kuraklığında çöllerimin
-beni sevme-
zamansızlık dört bir tarafım
pusulasız bir gemi atışları yüreğimin
kaybolmuş bir hikaye
sonunu bilmediğim
-beni sevme-
belki bir dakika sonra (belki şimdi)
kendi şehrimin içerisinden gideceğim

-beni sevme-
yorulursun
belki bir dakika sonra (belki şimdi)
öleceğim...