Şiir Nehri -1- [Arşiv] - Sayfa 819

BENİM SEVGİMİN BİTTİĞİ YERDE AŞK BAŞLAR

öyle korkuyorum ki sevgimden iyice beni esir aldı daha önceleri böyle diil di
her şey cok farklı oldu sanki herşey günden güne daha iyiye gidiyor
hatta o kadar iyiki bazen korkuyorum her güzel şeyi sonunda kötü bir şeyler olacakmış gibi
bilirsin sana olan sevgimi hiç değişmedi hala ilk günkü gibi
seni seviyorum dum du oldu daha sonraları asılında öyle olmuyacak tı
gerçi herşey bi rüya diilmiydi ikimiz içinde biz aslında var olmuyan bir
rüya yı yaşıyorduk yada yaşatmaya çalışıyorduk
kader diyorduk yaşadıklarımıza evet kaderdi
kendi elimizle yazdığımız bir kader
günlerce aynı şeyden bahsediyorduk ve her konuştuğumuzda
sanki ilk konuşuyormuşuz gibi susuyorduk bizim muhabbetimiz sessizliğimizdi
çok uğraştım senin için çok
senin üzülmeni istemiyorum demiştin son gün evet beni hiç üzmedin
sadece yaşayan vücudum oldu kalbim ve aklımı coktan gömmüştüm
cenazeye okadar cok kişi katıldıki aralarında bi tek sen yoktun
olsun dedim kendi kendime benim sevgimin bittiği yerde aşk başlar
öylede oldu seneler gecti benim rüyam bitmedi
seni unutmak için uyudum seni gördüm hiç uyanmak istemedim
uyandım evdeki her eşya seni yaşattı bana olmadı
cok uzaklaştım senden insanların birbirini tanımadığı ülkelere
orda bile kader karşıma çıktı senin isminle yaşayan biriyle tanıştım
ordan da kaçtım
sonradan anladım ne kadar uzaklaşsamda senden
ben sen olmuşum herşeye senin gözünle bakmışım
döndüm evet artık seni görsemde aşkımın ateş alacağını bile bile döndüm
beni ona götürün dediğim zaman beni götürdükleri yer .........
aslında pek üzülmemiştim burda kavuşamıştık o hala sadece benim di hep te öyle kalmıştı
artık o beni bekliyor

Yarıda Kalan

Ah o yarıda kalan öpüşlerin ateşi,
Kalplerimizi yakan,
O serin akşamlarda koşarız deli gibi
Bulamayız o yeri.

Kaç kere yarım kaldı. Kaç kere... sarmaş dolaş,
Ben raşeler içinde.
Arzu içinde yanan dudaklarımda telaş,
Seninkilerde telaş...
Olmayacak bugün de.

Bir tek defa öpüşsek şöyle bir kana kana
Rahat ölebiliriz.
Ateş çağırıyor bak, gitmem lazım o yana.
Neden daha acaba biz
Vakit geçirmekteyiz?

Tek kişilik kalabalıktır aşk.
Aşk tek kişiliktir; ikinci kişiye bilet yoktur.
Kendinin yayasıdır aşkta ikinci kişi, kendinin mayası;
herkes kendi sevgisini sever...

aşk nedir İncil’e göre? nedir Tevrat’a, Zebur’a, Kur’ân’a göre?
Bu kitaplardaki aşklar neyin rengine göre?

insandır, insan aslolan: insana göre!

bir bedeni o kıyısızlığa bırakma saati geldiğinde
gitmek bir yalnızlıktır.

Bütün gitmeler yalnızlıktır.Kalmaya göre...




-alıntı-

Yanık Hava

Maviler içinde gördüm bir gün menevşemi
Yayla tutmuş başlamış aşkımın gül mevsimi.
Zühre olup yola düşmüş çeker beni şavkından,
O ışıldar sevdasından, ben yanarım aşkından,
Ben senin yüzünden güzelim konup göçücü oldum,
Böyle dağdan dağa yoldan yola geçici oldum.

Bir gün yine beyazlar içinde gördüm,
Kastı nedir bilmem, bir kere gönül verdim,
Turna derler böylesine halk türküsünde,
Çifte hasrettir uyuya kalmış göğsünde,
Aşkın dilini öğrenmeye Karacaoğlen'a varsam,
Diller döksem, güller döksem rüyasına, uyandırsam.

Bir gün yine gördüm ki pembeler giymiş,
Güllerin aynasına bakıp da öğünmüş
Sarı saçları düşmüş tel tel tel olmuş
Şu garip gönlümü kul eden o ince bel olmuş,
Sarsam razı olur, hoşnud olur darılmaz
Neyleyim ki inceciktir, dal kırılır, sarılmaz.

Bir gün de baktım giyinmiş Macar olmuş,
Göğsünde Budin'in gülleri açar olmuş
Karmendir güzel çingenelerin hası,
Kanlı olur Troubadour'ların rüyası,
Ah, şol meydanda ölesim gelir,
Bir gün bakarsınız İspanya'dan sesim gelir.

Ah, efendim ben ne diyarlar gezdim,
Türküler içinde bir de bu türküyü yazdım,
Aşktır rüzgarların en hovardası,
Bozulur insanın düzeni, yıkılır obası,
Yeniden düzen tutmaya kervan kalkar yol alır,
Beri yandan bir yanık türkü kalır.

Yara

Bayramlar dizildi, geçti sırayla
Değişti nöbetler, sıtma-sârayla
İnledim, sızlandım hep bu yarayla
Eridim kahrımdan, mumlara döndüm
Rüzgârda savrulan kumlara döndüm

Devrilen Mevsimler, ağıtlar yaktı
Kışlarım, Bahar'a ümîdsiz baktı
Biri, diğerine enkaz bıraktı
Baykuşlar tüneyen, damlara döndüm
Azrâil görmeyen sâmlara döndüm

Yaylıma tutuldum kederle, gâmla
Uyudum sancıyla, uyandım kam'la
Kan doldu yüreğe hep damla damla!..
Güneş'i doğmayan tanlara döndüm
Vîrâne, harâbe hanlara döndüm

Dağdayış İfrit'tir, mislime nedret
Bir nefes içinde, Bin Tâne nefret
Ya sus, Eyyûb gibi sâdece sabret;
Ya da İblîs gibi, ha bire küfret!
Arınmaz, pâklanmaz rânlara döndüm
Kızıl çanak dolu kanlara döndüm

Bu Gece

Efkarlandı gönlüm yine bu gece
İsyan ettim sensiz doğacak güne
Durmadan içtim hem de delice
Sensizliğe kahrettim yine bu gece

Derdimi anlattım gökteki aya
Aşkımı anlattım boş sokaklara
Kendimi vurdum taş duvarlara
Sensizliğe kahrettim yine bu gece

Kırıldı kadehim döküldü meyler
Kurşun oldu vurdu hain geceler
Bu yaralı yüreğime tabip neyler
Sensizliğe kahrettim yine bu gece

Unutup gitsen de ben unutamam
Kötü kaderimi silip atamam
Bu aşkın mezarını yalnız kazamam
Sensizliğe kahrettim yine bu gece

Seval Kemertaş