Şiir Nehri -1- [Arşiv] - Sayfa 892

Olmayan Sevgiliye




Sensiz bir sevgililer günü daha geçti...
Buruk ve kederli
Kapattım gözlerimi ve seni düşündüm
Sen olsaydın ah bir olsaydın
Neler yapardım neler bir bilsen
En uzak dağlardan sana
Koklanmamış çiçekleri toplar gelmezmiydim...
En derin denizlerden inciler almazmıydım..
En masumluktan daha masum saflığım
En kırmızılardan daha kırmızı kalbim
En mavilerden daha mavi düşlerimi
Gözümü kırpmadan sunmazmıydım sana
En gümüşten daha gümüş
Güllerle çevrili bir tepsi içinde...
Ahhh ahhhhh ah...

Şimdi nerdesin kimlesin bilinmez
Uzak diyarlarda ne yaparsın
Kimlerin kalbini çalıp kaçmakla meşgulsün
Ve kimlerin ellerinde huzurlusun.
Herzaman söylerim
Sevmeli bir insan ölümüne sevmeli
Dönüp bakmamalı arkasına
Geçmişi sorgulamamalı
Vermeli herşeyini ve sonsuz güvenmeli
Sınır tanımamalı asla, umarsızca...
Uçup gitmeli beraber
Bırakmalı kendini aşkına
Dünyayı yakmalı gerekirse
Korkmamalı kimselerden
Ve çekinmemeli aşkını söylemekten...

İşte böyle sevecektim seni ben
Bir gelseydin eğer

OLMAYAN SEVGİLİ...

Olmaz ki



Aşkımı dağların eteklerinde
Kara bulut gibi görse gözlerim
Yağmurun yıllanan tanelerinde
Özledim sevgilim seni özledim

Sevdaya tutulup yanan gönlümün
Şavkı vursa yağan karın yüzüne
Hasretle buluşup sönen gönlümün
Derdine bir çare bulunmaz yine

Sana yıldızlardan sevda getirsem
Kadir kıymetini bilmezsin bile
Ömrümce seninle her zaman gülsem
Bana tam güvenin olmaz yinede

Yıldızların altında ağlayıp dursam
Göz yaşlarımı silen bulunmaz bile
Sana itikatla içten bağlansam
İnanan sevdiğin olmaz ki bile

Umutların Bittiği Yerde

Bir düş gibi başladı her şey, o sonsuz
Ve el değmemiş güzelliğinde aşkın
Uzaklarda arayıp da bulduğumuz
Belki de bizdik, sessiz ve dalgın

Her yer yeşile kesmişti yaprak yaprak
Büyülü sessizliğinde ormanların
Elele, dağlar ve denizler aşarak
Bir yere vardık, mutluluğa en yakın

Öyle yükseldik, göğe değdi başımız
Tüm mesafelerini aştık dünyanın
Öylesine hür ve öyle yapayalnız

Ve sonra bir yere geldik ki ıpıssız
Çaresizlik bir tek hançer gibi yalın
Saplandı bağrına bütün umutların

Şimdi nereye gidiyoruz ona bakalım
Bilmeliyiz nereye gittiğimizi
Kapıları çarparak dışarı çıkıyoruz değil mi
Islak taşlarında kayarak bu eski sokağın
Hala değişmeyen kaldırımlarında birbirimize tutunarak
Ellerimizi arıyorsak
Artık bilmeliyiz

İçimde yalnız bir göçmen yerini arıyor
Yağmur yağıyor, gökyüzü kapalı
Nehrin bulanık suları köpürmüş, duyuyorum
Beni kendine ayırmışsın, farkındayım
Yollara çıkarmışsın, yaşlı atların toynak sesleri
Duman içinde ve alacakaranlığın

Yüzüne bakıyorum bir pencere açılıyor
Bembeyaz bir zambak uzanıyor geceye
Yaşadığı toprağa benzemiyor
Eğimine bakılırsa dağların yalnızlığı
Bu kente hiç yakışmıyor

Adresi unutmuşuz kimbilir nerde
Bulanık yüreklerimiz
Karıştırdıkça eski aşklar ufalanıyor
Yalansız, özürsüz hatta özlemsiz
Bir kadın bir erkeğe tutunuyor
Anılarına tutunuyor, acısız
Resimleri tarıyor ıslanmış tümü
Hepsi siyah beyaz
Kimseyi tanıyamıyor

Bu caddeler, bu evler, bu nehrin kıyısı
Siniyor her yere dağıtıp durduğun sesin
Sütunlara, vitrinlere, ayak seslerine
Kafesler darmaduman
Tüm kuşlar salıverilmiş
Suyun üstünde tüten sis
Dokunsan masmavi hüzün

Olmazlar Oldu



Olmazlar oldu seni tanıyalı
Nedensiz, sebepsiz, hesapsız sevdim
Gemilerimi yakardım, geriye dönüşüm olmazdı
Ama senden dönen gemiyi ateşe veremedim

Ayrılık bir kere ayırmıştı yolumuzu
Bir kez daha, son kez daha ayırsa ne çikar?
Biliyordum zaten başlarken sonumuzu
Biliyorum bu sevda seni de, beni de yakar

G i d e r e k

O pırıl pırıl, sedef kakmalı
Kanatlarını, koparıp attığında,
Nasıl bir tırtıl’a
Dönerse kelebek...

Ve tırtıl o muhteşem
İpekli bomboşluğun
İçerisinde nasıl erirse
Usul usul intihar ederek...

İşte öyle, anlaşılmaz
Ve öyle bir döngüde
Toparlanıp gitmedeyiz
Herşeyimizi terk ederek!.