Eugène Delacroix (1798-1863)
Talleyrand’ın oğlu olduğu sanılan Eugène Delacroix, 15 yaşında annesi ölünce, ablasının yanında yaşamaya başladı. 1816’da Güzel Sanatlar Akademisi’ne girerek, Guérin’in atölyesinde çalışmaya koyuldu; ama onun klasisizmle ilgili derslerine aldırış etmeyerek, o tarihlerde kendini kanıtlayıp, kurallarını kabul ettirmiş olan David’in, daha sonraları da Rubens’in, Rembrandt’ın, hatta mizaç bakımından kendisine çok uzak olan Watteau’nun etkisinde kaldı. 1822 yılında Salon’da, Dante’nin Kayığı’ nı sergiledi. İki yıl sonra, Sakız Adası Kıyımından Sahneler ‘i tamamladı.
Daha o dönemde bir hareket ressamı olduğunu ortaya koyan Delacroix, renk titreşimini işlemede o zamana kadar hiç kimsenin gerçekleştiremediği bir yoğunluğa ulaşmıştı: Gerçekten, Delacroix’nın renkleri, tuval üstüne sanki oturmamış gibidir; tablodaki her fırça vuruşu, yanındaki fırça vuruşuna göre değer kazanacak biçimde, inceve güçlü bir düzen içinde gerçekleştirilmiştir. O yıllarda Bonington’la kurduğu dostluk, aralarında doğan rekabet açısından, Delacroix için yararlı oldu. Benliğinde büyük bir coşkunluk duygusu uyandıran Shakespeare ve Goethe’yi okumanın dışında, sanatçı kendini bütünüyle çalışmaya verdi ve Tasso Deliler Hapishanesinde, Yiğit Charles’ın Ölümü, Don Juan’ın Kayığı, Kör Milton(1827), Sardanapal’ın Ölümü (1827) Poitiers Savaşı (1829), İsa Zeytinlikler Dağında ‘vb’ yi gerçekleştirdi.
1832 yılında Fas’a yaptığı yolculuk, Delacroix’nın sanat evriminde yeni bir aşama oluşturdu. Afrika’da Eski çağ’dan kalma yapıtla büyük ölçüde etkilenen sanatçı, çok sayıda kroki ve suluboya yaptıktan sonra Fransa’ya dönünce, görkemli renklerin egemen olduğu birçok tablo gerçekleştirdi: Vad Sebu Kıyıları; Arap Fantazyası; Cezayir’li Kadınlar (1834); Fas’ta Yahudi Düğünü (1839); Muhafızlarının Arasında Fas Sultanı (1845); Aslan Avı (1854)
Tarihi olaylar, tiyatro sahneleri, Cezayir haremleri, Türk savaşları ve hamamları onun konuları oldu. Guérin’in yanında yetişmiş, ancak Göricault’un dışında ona Constable ve Rubens de büyük etki yapmışlardı. Seçtiği ressamlar hep renkçi idiler. Renk ve heyecan, onu Klassisizm’in karşısına çıkarmıştı. Şair ruhlu,olgun, hoşgörülü, bir kişiliği vardı. lngres, onu kendisine rakip edinmiş ve düşmanı olmuştu. Ancak Delacroix, Klassisizmin şefi olan Ingres’i, XIX. yy.’ın ortalarına doğru bertaraf etmiş, hatta Akademiye, Ingres’den sonra müdür olmuştu. Dante, Shakespeare, Byron ve Scott, sevdiği konularını edindiği yazarlar oldu. Atlar, aslanlar, kaplanlar da çizip resmettiği konulardı. 
Son düzenleyen Daisy-BT; 11 Haziran 2011 01:00
Sebep: Sayfa düzeni.
Eugène Delacroix
