Hayata dair ne varsa yaşanacak....
Hayata dair
Şerefle bitirilmesi gereken en ağır görev hayattır.
Bu nedenle bir lokma için şerefini ayakaltına almaya
Bir anlık zevk için namusunu lekelemeye
Bir zamanlık mevkii için etek öpmeye
Günlük menfaatler için faziletini karartmaya değmez
"... Bostan dolabının yanındaki, suları bana kahverengi gözüken o küçük
ve eskimiş havuzdaki solgun ve kederli nilüferlere gidip bakardım
çocukken, babam onların kökleri olmadığını anlatmıştı bana. Neden bu
çiçekleri hep bir seylere benzetmek için kullandıklarını ancak büyüyünce anladım.
Yalnızca bu çiçekler, hep bir yerlere gidecekmiş gibi azade ve özgür
oluyorlar, ama küçük bir havuzun içinde bir yere gitmeden yaşıyorlardı.
Hayat da böyle bir şeydi benim için; hep bir yerlere gidecek gibi duran,
yalnız ve bir yere gitmeyen bir çiçek. Bütün bir hayatin özeti buydu.
Ben de bir yere bağlanmadım ve bir yere gitmedim; öyle solgun bir
nilüfer gibi bir havuzun içinde yalnız başıma durdum, köklerimi salamadım, ne
olduğum yere sağlamca yerleştim, ne başka diyarlara kaçabildim,
içinde durduğum havuzla birlikte kirlenip eskidim. Bana bakanlar, beni
seyredenler, beni sevenler oldu, ama kimse yakasına takmadı beni, kimse odasına koymadı, kimse beni sulayıp büyütmek için uğraşmadı; onlara ihtiyacım olmadığını,
havuzumda tek başıma yüzebileceğimi düşündüler, ben de yüzdüm, kederi, yalnızlığı,
kirlenmeyi öğrendim ve hayata benzedim. Ne garip, başka bir şey olmak da
istemedim, beni beğenmeleri yetti bana..."
