Yatağı dikenlerle doluydu sanki. Sağdan sola dönmek bile azaptı.

Bu mutlaka aşktır dedi kendi kendine. Aşk mutlaka budur...

Yanıldı... Bu aşk değildi.

Bir tılsımdı, şeytani bir pırıltıydı belki...

Çözümsüz soruların gölgesindeki savaştı... Ama aşk değildi...



Can kuğu her çırpındığında canından bir parça daha eksiliyordu.

Seni seviyorum diye çılgınca bağırmak istiyordu her defasında. Sonra, sersemletici etkisini düşünüyordu bu sözün... Yüzüne donuk bir ifade yerleşecekti. Ve bu donukluğa belli belirsiz bir tebessüm karışacaktı.

Seni seviyorum...

...Beni sev demekti aslında. Senin ruhunda da benimki gibi bir ihtilal olsun, senin yüreğinden de kan aksın demekti. Sevdayı sen de tat ve zehir damarlarındaki kanı tatsın demekti.

Her seviyorum deyişinde sudaki aksine sarılmaktı aslında...Kendini eksik olanla tamamlamaya çalışmaktı.

Daha da acısı gerçek değildi bu. Bu yalan değilse bile bir hezeyandı.

Var olanla değil aks-i sedasıyla iştigaldi.

Göğün birinci katında kalmaktı.

Narkissos gibiydi galiba. Narkissos kadar tutkun, Narkissos kadar marazi, Narkissos kadar lanetliydi.

Yine de beni sev demek istedi acıyla kıvranırken; gayr-i meşru da olsa, bir tür hayal de olsa sev beni...

Yanında uyuyan kocasına baktı. Gözlerinde ızdırabın kıvılcımları vardı.


Aklın hayali ülkesinde tek başına kalmış savaşçısındır.

Sen bir yanda, ruhun bir yanda belirlenen vakte kadar savaşır durursunuz.

Ellerinde vahşice boğuşmanın izleri... Ruhunda muttasıl kanayan yaralar...

Bazen içinde bulunduğun bu küflü zindanı terkedip gittiğini, kurtulduğunu düşlersin. Neden sonra lahuti bir ua çarpar gözüne.

Okyanustaki mercanlar kadar ışıltılıdır, yaralarıma merhemdir..dersin; bu mutlaka aşktır..

Bilmezsin ki senin merhem dediğin can alıcı bir zehirdir..Süslü bir baldıran kadehidir.

Sen yine de bu aşktır diyerek sarılırsın lahuti ışıltıya.

Aşk değildir oysaki sandığın, kişilik çatışmasıdır veyahut da prestijindir belki.

Aslında deliliğin ta kendisidir... Ama aşk değildir...