Çelişki Üzerine Materyalist Bakış Açısı

Soruevgi, yukarıda gizlediğini söylediğim paradoksu yaratmış da olamaz mı?Sevgi kadın-erkek arasındaki ilişkide paradoks yaratıp,gizlemiş olamaz mı?
Metafiziğin güzelliği bu. Msn Happy

Paradoksun varlığına inanırsan var olur, inanmazsan olmaz. Sorunun yanıtı hem evet hem hayır.
Ya da şöyle açıklayayım:
Kadınla erkek arasındaki ilişki de paradoksaldır.Oysa sevgi bu paradoksu gizler.Ve tarafları ‘mutlu son’ ya da ‘pembe’ tablolara inandırarak kafalarda paradoksun aşılabileceği yanılgısı yaratır.
Onların kafasında bu olmadığı için paradoksları yok. Sevgi birşeyi gizlemiyor.Ya da şu olabilir: mutlu-pembe sonun bir gün geleceğine çok inadıklarından, tüm enerjilerini ve düşünsel faaliyetlerini de buna ayırdıklarından yanılgı falan yok.Bu "fantazma" zaten yaşama bağlayarak ya da umut etmeyi sağlayarak falan işlevini yerine getiriyor. Belki ihtiyacımız olan şey, umutların gerçekleşmesi değil, umut edebilecek birşeyler bulmak. Umut edilen şeye paradoks katılması, onun "fantazması" na aykırı olmaz mı?
Bir de şu var: Sevgi fantazmasına başka bir fantazmayla karşı çıkılmıyor mu?
Yani:
‘Boşluk’ ile ‘şey’ arasındaki ilişki hem antagonik hem de paradoksaldır...Antagonizma ile paradoks arasındaki ayrım kavramsaldır...İlkin boşluk fikri imgeseldir.Daha önce de belirttiğim gibi imgeselde her şey kusursuzdur...Oysa ‘şey’in boşluğa fırlatılmasıyla paradoksal döngü tetiklenmiştir.Zizek’in ‘hata’ yada ‘dengesizlik’ten kastının bu olduğunu düşünüyorum.Tanrı’nın hatası boşlukla birlikte kendi zıttı olan ‘şey’i de yaratmış olmasıdır.
Şimdi burada da bir köprü varsa, bir ayak yerde bir ayak bulutlarda. Sevgi de tam bu alanda eleştirilmiyor mu? Hala döngü içinde değil miyiz? Ki aslında bir adım geriyiz, çünkü kusursuz fantazimizi kaybettik. Yerinde boşluk var.
Amerikancı ‘mutlu son’ da,Marksist ‘komünizm’ de bu paradoksu görmezden gelir.
Bu anlamda, paradoksu görmedikleri için güçlü olma ihtimalleri yok mu?
Metne geri dönersek;
Bir şeye "temelde" üç çeşit tepki gösterebiliriz: Ona yaklaşarak, ondan uzaklaşarak ve ona kayıtsız kalarak.
Aslında ilk 2si yaklaşmanın pozitif ve negatif uçları: Severek yanında olma ve savaşmada, "Şey" e yaklaşırız, şeyin bizi etkilediğini kabul ederiz, gücünü kabul ederiz ve ona karşı konumlanırız. Diğerinde onu görmezden geliriz, yok sayarız.
İlk ikisinde bir seçim vardır: onu sevme seçimi ve ondan nefret etme seçimi. Şimdi bu ikisi birbirini dışlar mı? konuma göre değişir. Zaten yazında sevgi ne nefretin dönüşümü üzerine yazmışsın. Ama bu dönüşüm olmayadabilir. Kayıtsız kalmayı da seçim olarak alabiliriz. Burdan bakınca, "Sevgi, bir şeyi seçiyorum anlamına geliyor ki burada yine o dengesizlik yapısı var.", sevgiden bağımsız olarak, şeye karşı tepkimiz olmaz mı? Yani "Bir şeye tepki vermeyi ya da vermemeyi seçtiğimizde, seçimimizden dolayı dengesizlik yapısı oluşur."-?
Sevgi tam da bu türden bir kozmik dengesizlik değil mi? “Dünyayı seviyorum” veya “Evrensel sevgi” gibisinden kavramlardan oldum olası iğrenmişimdir. Ben dünyayı sevmiyorum. Ben daha çok “Dünyadan nefret ediyorum” ile “Dünyayı takmıyorum” arasında bir yerlerdeyim. Ama gerçekliğin tamamı bundan ibaret. Çok aptalca. Bu var ve ben onu umursamıyorum. Benim için sevgi aşırı derecede şiddet içeren bir eylem. Sevgi ”Hepinizi seviyorum” demek değil. Sevgi, bir şeyi seçiyorum anlamına geliyor ki burada yine o dengesizlik yapısı var. Bu şey küçük bir ayrıntıdan, kırılgan bir bireyden ibaret dahi olsa, diyorum ki “Seni her şeyden çok seviyorum”. Bu gayet resmî manada, sevgi fenalıktır

MsXLabs Üye Girişi