VACİP sıf. (ar. vûcrJb’dan vacib). Esk.
1. Yapılması gerekli olan.
2. Kesinlik ve zorunluluk bakımından farzdan sonra gelen dinsel hüküm.
3. Vacip olmak, gerekli olmak, gerekmek: "Bu ne dindir Allah Allah büte secde vacip olmuş" (Fuzuli, XVI. yy ).
4. Vacip ülifa. yapılması gereken. |j Vacib ülihfa, gizlenmesi gereken: "...mealini ketm etmeyip vacib ülihfa olan bazı serairi devlet ağyara duyurmuş olmağla." (Cevdet Paşa, XIX. yy.). || Vacib ülihtiram. saygıya layık, saygıdeğer. || Vacib ülizale, yok edilmesi gereken. || Vacib ütkati, öldürülmesi gereken.

—isi. Vacip lizatihi, varlığı kendi özünden gelen, varlığını sürdürmek için başka hiçbir şeyin yardım ve desteğine gereksinim duymayan (Allah). || Vacip ülvûcut, varlığı zorunlu olan, hiçbir zaman ve hiçbir şekilde yokluğu düşünülemeyen (Allah).

—Kur. tar. Vacib ürriaye, Osmanlılar’da sadrazam, vezir, nişancı ve beylerbeyi gibi üst düzey devlet yöneticilerinin oğulları için kullanılan deyim. (Bunlara, bir lütuf olarak müteferrikalık payesi verilir ve ken dilerine ulufe tahsis edilirdi.)