MONOTON sıf. (fr. monotona; geç lat monotonus; yun. monotonos1 tan).
1. Büyük bir tekdüzelik gösteren, hep aynı ton da olan şey için kullanılır; tekdüze, yeknesak: Monoton bir şarkı.
2. Ses tonunda hiçbir değişiklik yapmadan konuşan kimsenin, konuşma biçimi için kullanılır; tekdüze, yeknesak: Monoton bir sesle konuşmak.
3. Çeşitliliği olmayan, donuk, sıkıcı, sürekli yinelenen şey için kullanılır; tekdüze yeknesak: Monoton bir hayat. Monotbn bir görünüm.