MUCİP sıf. (ar. murcib).
1. Gerektiren, gerektirici.
2. Mucip sebep, gerekçe.

—Esk. Mucib-i ibret, ders almayı gerektiren olay, olgu, durum. || Mucib-i teyakkuz, dikkati, uyanıklığı gerektiren.

—isi. huk. Mucib-i tahriri tereke, mirasçılardan birinin isteği ya da mirasçılardan birinin gaip ya da küçük olması halinde, şeriye mahkemesi tarafından mevcudu yazılması gereken tereke. (Tereke tutulmasının amacı, gaibin ya da küçüğün gelecekteki çıkarlarının korunmasıdır.)

♦ a.
1. Sebep, neden.
2. Mucip olmak, gerektirmek, neden olmak, yol açmak.

—Esk. fels. Mucip göstermek, olumlamak.

—Huk. Devlet örgütünde karar yetkisine sahip makama sunulan konunun, işlemin, o makam tarafından uygun görülmesi, onaylanması.