“Hayatın içinde günlere,aylara, yıllara bulanmış bir bayrak gibi gidiyoruz. Yüzümüz her zaman aydınlık kaldı. Alnımızda kardeşimize yansıyan, bir bildiğimize dirlik gördüğümüze yansıyan yalnızca merhamet oldu. Ufkumuza abanmış karanlığa karşı güzel durduk, çok güzel durduk. Çokça hırçındık, belki biraz pervasız ama hep ayaklarımızın üstünde, bu toprakların koynunda dik olduk. Umutsuzluğa, yese düştüğümüz vakitlerde, zaman sahibi Allah’ımıza sığındık. Ve her dem Allah’ımıza sığınmanın verdiği dinginlikle bakmaya çalıştık olan biten ne varsa. Dilimizi evirip çevirmedik, dilimizin de bir hesabı vardır, bildik!...
Adı Yolcu konulmuş bir dergidir bu. Yürür iken öğrendik çok şeyi. Yürümek nedir,yüreklere dokunmak nicedir, bir gönlü gereği gibi onarmak nasıldır bildik! ….
Kardeşlerimiz, kalbinizin kıyısında bir ceylan gibi gezdirdiğimiz kardeşlerimiz. Adı Yolcu konulmuş bir dergidir bu! Ruhsuz karanlıklarda, soysuz fırtınalarda el verdiğimiz, sevdasından gül derdiğimiz kardeşlerimiz! Nasıl anlatılır, söz düğümlenmeden, ses kırılmadan nasıl söylenir. Genzimize dayanmış kocaman bir hıçkırıktır bu, kime emanet edilir? Ayrılıkların da kavuşmaların da sahibi Allah değil mi ki? Şimdi gidiyoruz. Gidişimizin sessizliğini, bu sessizliğin içinize düşürdüğü burukluğu anlayarak. Siz bizlerde emanetsiniz, biz de sizlerde… Birbirimize tutunmanın bilincinde başka zamanlarda selamlaşmak duasıyla…
