Sanal mıydı Aşkımız
Buz gibi bir ekranda sıcak bir merhabaydın sen, en gerçekten daha gerçektin.
Rotasını, klavyeye dokunan parmaklarımızın çizdiği yolculukta
ayni durakta karsılaştık biz .Sıcacık bir merhabaydın sen buz
gibi bir ekranda .Yalnızdık ,yolu yok yalnızdık,bir şekilde yalnız.
Gerçek yasam içindeki sanallığımızdan kaçıp,sanal yasamdaki
gerçekliğe soyunmamış miydik cebimizdeki yalnızlık ağırlaşınca.
Sonra çıplaklığımıza kelimelerimizi giyinmemiş miydik !
Açıp tüm gizlerimizin onunu,istediğimizce özgür, dilediğimizce
deli,yaşayamadığımızca çocuk, inandığımızca kendimiz,
nasıl aktık birbirimize zaman içinde, kol bulmuş nehirler gibi.
Söylenememiş biriktirdiklerimizi, kırılmış umutlarımızı ,bedeli
ödenmiş vakitlerimizin bıraktığı fermanı ,yitirdiklerimizi
sormadık mi ,anlatmadık mi birbirimize güvenerek!
En gülünmeyecek şeylere bile gülmedik mi çocuklar gibi bir
masalın içinde kahkahalarla ,haytaca,tüm günün ciddiliğini fırlatıp bir kenara!
Olabildiğimizce özgür ,kırabildiğimizce rahat,umursamazca katı,
tüm öfkemizle, yığılan isyanlarımızın hırsını çıkarmadık mi
birbirimizden,başka bir hayattan toplayıp getirdiğimiz nefretlerimizle
sessiz harflerde avaz avaz bağırmadık mi?
Vurgulardaki samimiyete sığınıp ,bir dost göğsü hasretiyle
kelimelerimize yaşlanmadık mi, sarılmadık mi birbirimize
soğuk gecelerin siyah yalnızlığında ,ağlamadık mi harf harf !...
Yağmuru yağdırdık birlikte,güneşi doğdurduk, ayrı mevsimlerde
ayni mevsimin soğuğunda üşüdük ,sıcağında isindik ,paylaştık biz.
Herhangi bir günün yorgun akşamında dudağımıza değmeyen
bir fincan kahvenin tadını bildik,birbirimizin sigarasını yaktık,
ayrı koltuklarda yan yana oturduk, paylaştık biz.
Dost ziyaretlerine gittik,alışveriş yaptık,saatleri durmuş
zamanlarda sokaklarda gezdik,bilmediğimiz şehirlerin uykusuz
evlerinde uyuduk,uyandık birbirimize rüyalarımızı anlattık, paylaştık biz.
En gerçekten daha gerçektik.
Kelimeler yetersiz kaldığında ekranı bir kağıt parçası gibi
buruşturup bir kenara atmayı,daha yakında olabilmeyi de istedik.
Ama..
