Volverin (Gulo gulo)
Ziyaretçi
Volverinler (Gulo)
VOLVERİN» (Gulo), dünyanın en hırsız, en cüretkâr ve en güçlü hayvanlarından biridir. Gelincik ailesinin en iri ferdi ve yırtıcüıikta kurnazlık itibariyle en başta gelenidir.
Kuzey ülkelerinin bu 120 santim uzunluğundaki dağınık tüylü hayvanını bilenler azdır. Volverin gezinirken, koyu kahverengi kürkü ve ayımsı vücudu ile iki yanındaki açık kahverengi geniş şeridi gören hayvanlar kendilerine derhal bir sığınak ararlar. Öldürdükleri bir hayvanın başında karınlarını doyuran ayı, kurt veya dağ arslanı bile volver'în keskin pençeleri ve amansız dişleriyle boy ölçüşmektense avlarını ona bırakıp çekilmeyi tercih ederler.
Merhametsiz bir hayvan:
Volverin azılı bir katildir. Dövüştüğü zaman mutlaka kazanmak için dövüşür. Düşmanına merhamet tanımadığı gibi, kendine de merhamet dilenmez ve korku nedir bilmez.
Volverin, karibu geyiği veya dağ koyunu kadar hızlı koşmadığı halde, bu hayvanları sinsice takip etmek suretiyle avlar. Bir ağaca veya yüksek bir kayanın tepesine tırmanarak avının üstüne atlar ve dişlerini onun ensesine geçirir. Hiçbir dört ayaklı memeli, hatta ayı ile
puma bile, bu tip saldırı karşısında pek emniyette değillerdir.
Avcılar, volverin'den nefret ederler. Bu hayvan kapanlardaki yemi alır götürür, bu yetmezmiş gibi çoğu zaman kapanı dahi zarara uğratır veya beraberce götürür.
Kulübesine volverin giren avcı da ne kadar dövünse azdır. Geri döndüğü zaman her şeyinin karışmış olduğunu, çayının, ununun, kaplarının ve çömleklerinin yere saçıldığını, et stokunun kayıplara karıştığım ve hayvanın salgısının, pis kokusunun her tarafa i bulaştığını görecektir. Volverin yiyemediği şeyi pisler.
Kendi yiyecek stoklarım da ancak bu suretle başka hırsızlardan korur.
Müthiş bir pisboğaz:
Volverin, adını, görünüş ve huy itibarıyla sözüm ona kurda benzemesine borçludur (İngilizcede «Woîf» kurt demektir). Aynı hayvan «karkaju» veya «kokarca ayı» gibi isimlerle de tanınır. Son derece pisboğaz bir yaratıktır. Sanki daima karnı açtır. Söylendiğine göre, hiçbir etobur bir övünde onun kadar yiyemez.
Volverin'in, kendi kilosu kadar yiyeceği bir defada yediği ileri sürülürse de, bu söylenti doğru değildir. Orta bir volverin 15 -17.5 kilo, irisi ise 25 kilo ağırlığındadır. Bir volverin'in bu kadar kiloyu bir övünde yemesine imkân yoktur. Bu yırtıcı hayvanın oburluğu bir bakıma normaldir: Övünlerin arasına bazen oldukça uzun zaman süreleri girer, meselâ perhizi yerine göre bir, iki hafta sürebilir.
Linne ve Pallas adındaki eski tabiat bilginleri voiverin'e «Gulo luscus» adını takmakla bu hayvanın âdetleri hakkında bilgi sahibi olduklarını göstermişlerdir. Zira bilimsel adın ilk yarısı pisboğaz, ikincisi ise «yarı kör» olarak dilimize çevrilebilir. Volverin'in gözlerinin zayıf olduğu birçok hareketlerinden bellidir. Meselâ, kaba etlerinin üzerine oturup ön ayağını tıpkı bir insanın yapacağı gibi gözlerine siper eder. Bu hareket volverîn'lerde sık sık dikkati çekmektedir. Volverin kar körlüğü çektiği için, uzağa baktığı zaman gözlerini güneş ışığından korumak amacıyla bu hareketi yapar.
Yalnız bir hayvan:
Volverin arkadaş canlısı bir hayvan değildir. Erkekle dişi, şubat veya marttaki kısa bir sevişme devresinden sonra birbirlerinden ayrılırlar,
Dişi bir ağaç kovuğunu, kayaların arasındaki bir mağarayi ya da rahat ve siperli olan herhangi bir yeri kendine in olarak seçer. En çok iki veya üç yavru burada, kuzey ülke lerinde güneşin dört hafta süresince hiç batmadığı haziran'ın ılık günlerinde dünyaya gelirler. Yavruların daha doğuşta sık ve yünümsü bir tüyleri vardır. Anneleri onlara iyi bakar, böylece sonbahara kadar yetişkin hallerinin yarısı kadar büyümüş olurlar. İlk kar yağmaya başlarken, kendi başlarının çaresine bakma zamanları gelmiş olur.
Donmayan bir kürk:
Voiverin kürkü, piyasada fazla bir para getirmese de eşsiz denebilecek bir özelliği vardır. Isı sıfırın altında 50-55 dereceye düştüğü vakit, keçeleşmeyen ve donmayan biricik kürktür. Eskimolar da bunu cok iyi bildikleri için, kukuletelerinin kenarlarına ve ceketlerinin kol ağızlarına, yani vücut neminin dışarı süziildüğü kısımlarına voiverin kürkü geçirirler. Alelade bir kürk aşın soğuklarda donup insanın yüzüne ve bileklerine yapışacağı halde, voiverin kürkünde hiç bir değişiklik olmaz. Pilot elbiseleri yapan fabrikatörler de bugün Eskimolarıri bu bilgisinden faydalanmaktadırlar.
Volverin'in Kuzey Amerika'daki yurdu Kuzey Kutbu'nun güney adalarından Kanada - Birleşik Amerika sınırına kadar uzanmaktadır. Amerika volverin'inin üç türü vardır. Bu hayvan Avrupa ile Asya'da Kuzey Kutbu bölgeleriyle bunların hemen güneyindeki soğuk bölgelerde bulunursa da her yerde soyu hızla tükenmektedir.
Sponsorlu Bağlantılar
Kuzey ülkelerinin bu 120 santim uzunluğundaki dağınık tüylü hayvanını bilenler azdır. Volverin gezinirken, koyu kahverengi kürkü ve ayımsı vücudu ile iki yanındaki açık kahverengi geniş şeridi gören hayvanlar kendilerine derhal bir sığınak ararlar. Öldürdükleri bir hayvanın başında karınlarını doyuran ayı, kurt veya dağ arslanı bile volver'în keskin pençeleri ve amansız dişleriyle boy ölçüşmektense avlarını ona bırakıp çekilmeyi tercih ederler.
Merhametsiz bir hayvan:
Volverin azılı bir katildir. Dövüştüğü zaman mutlaka kazanmak için dövüşür. Düşmanına merhamet tanımadığı gibi, kendine de merhamet dilenmez ve korku nedir bilmez.
Volverin, karibu geyiği veya dağ koyunu kadar hızlı koşmadığı halde, bu hayvanları sinsice takip etmek suretiyle avlar. Bir ağaca veya yüksek bir kayanın tepesine tırmanarak avının üstüne atlar ve dişlerini onun ensesine geçirir. Hiçbir dört ayaklı memeli, hatta ayı ile
puma bile, bu tip saldırı karşısında pek emniyette değillerdir.
Avcılar, volverin'den nefret ederler. Bu hayvan kapanlardaki yemi alır götürür, bu yetmezmiş gibi çoğu zaman kapanı dahi zarara uğratır veya beraberce götürür.
Kulübesine volverin giren avcı da ne kadar dövünse azdır. Geri döndüğü zaman her şeyinin karışmış olduğunu, çayının, ununun, kaplarının ve çömleklerinin yere saçıldığını, et stokunun kayıplara karıştığım ve hayvanın salgısının, pis kokusunun her tarafa i bulaştığını görecektir. Volverin yiyemediği şeyi pisler.
Kendi yiyecek stoklarım da ancak bu suretle başka hırsızlardan korur.
Müthiş bir pisboğaz:
Volverin, adını, görünüş ve huy itibarıyla sözüm ona kurda benzemesine borçludur (İngilizcede «Woîf» kurt demektir). Aynı hayvan «karkaju» veya «kokarca ayı» gibi isimlerle de tanınır. Son derece pisboğaz bir yaratıktır. Sanki daima karnı açtır. Söylendiğine göre, hiçbir etobur bir övünde onun kadar yiyemez.
Volverin'in, kendi kilosu kadar yiyeceği bir defada yediği ileri sürülürse de, bu söylenti doğru değildir. Orta bir volverin 15 -17.5 kilo, irisi ise 25 kilo ağırlığındadır. Bir volverin'in bu kadar kiloyu bir övünde yemesine imkân yoktur. Bu yırtıcı hayvanın oburluğu bir bakıma normaldir: Övünlerin arasına bazen oldukça uzun zaman süreleri girer, meselâ perhizi yerine göre bir, iki hafta sürebilir.
Linne ve Pallas adındaki eski tabiat bilginleri voiverin'e «Gulo luscus» adını takmakla bu hayvanın âdetleri hakkında bilgi sahibi olduklarını göstermişlerdir. Zira bilimsel adın ilk yarısı pisboğaz, ikincisi ise «yarı kör» olarak dilimize çevrilebilir. Volverin'in gözlerinin zayıf olduğu birçok hareketlerinden bellidir. Meselâ, kaba etlerinin üzerine oturup ön ayağını tıpkı bir insanın yapacağı gibi gözlerine siper eder. Bu hareket volverîn'lerde sık sık dikkati çekmektedir. Volverin kar körlüğü çektiği için, uzağa baktığı zaman gözlerini güneş ışığından korumak amacıyla bu hareketi yapar.
Yalnız bir hayvan:
Volverin arkadaş canlısı bir hayvan değildir. Erkekle dişi, şubat veya marttaki kısa bir sevişme devresinden sonra birbirlerinden ayrılırlar,
Dişi bir ağaç kovuğunu, kayaların arasındaki bir mağarayi ya da rahat ve siperli olan herhangi bir yeri kendine in olarak seçer. En çok iki veya üç yavru burada, kuzey ülke lerinde güneşin dört hafta süresince hiç batmadığı haziran'ın ılık günlerinde dünyaya gelirler. Yavruların daha doğuşta sık ve yünümsü bir tüyleri vardır. Anneleri onlara iyi bakar, böylece sonbahara kadar yetişkin hallerinin yarısı kadar büyümüş olurlar. İlk kar yağmaya başlarken, kendi başlarının çaresine bakma zamanları gelmiş olur.
Donmayan bir kürk:
Voiverin kürkü, piyasada fazla bir para getirmese de eşsiz denebilecek bir özelliği vardır. Isı sıfırın altında 50-55 dereceye düştüğü vakit, keçeleşmeyen ve donmayan biricik kürktür. Eskimolar da bunu cok iyi bildikleri için, kukuletelerinin kenarlarına ve ceketlerinin kol ağızlarına, yani vücut neminin dışarı süziildüğü kısımlarına voiverin kürkü geçirirler. Alelade bir kürk aşın soğuklarda donup insanın yüzüne ve bileklerine yapışacağı halde, voiverin kürkünde hiç bir değişiklik olmaz. Pilot elbiseleri yapan fabrikatörler de bugün Eskimolarıri bu bilgisinden faydalanmaktadırlar.
Volverin'in Kuzey Amerika'daki yurdu Kuzey Kutbu'nun güney adalarından Kanada - Birleşik Amerika sınırına kadar uzanmaktadır. Amerika volverin'inin üç türü vardır. Bu hayvan Avrupa ile Asya'da Kuzey Kutbu bölgeleriyle bunların hemen güneyindeki soğuk bölgelerde bulunursa da her yerde soyu hızla tükenmektedir.
