SUR a. (ar. şar). Müz. Boynuzdan yapılan nefesli bir çalgı; nefir. (Uzun boynuzdan yapılan surları kalender dervişler yanlarında taşır ve gerektiği zaman çalarlardı.)
—İsi. Sur-i İsrafil, kıyamet sırasında İsrafil adlı meleğin üfleyeceğine inanılan boru. (Bk. ansikl. böl.)
—ANSİKL. Kuran ve hadislerde surdan söz edilmekle birlikte, bu borunun niteliği hakkında bilgi verilmediğinden, İslam bilginleri sura inanmak gerektiğini, ancak niteliğini bilmenin ve açıklamanın olanaksızlığını belirtirler, inanışa göre "nefh-i sur" denilen İsrafil'in suru üfleme olayı üç kez yinelenecektir, ilk üflemede (nefha-i feza) korkunç bir sarsıntı meydana gelecek; ikinci üflemede (nefha-i saika) Allah'ın diledikleri dışındaki her şey ypk olacak, böylece kıyamet kopacak; üçüncü üflemede (nefha-i kıyam) ise daha önce can taşımış bütün varlıklar dirilecek, mahşerde toplanacak ve böylece ahret yaşamı başlayacaktır.
Kaynak: Büyük Larousse