MUTA, sıf. (ar. ÜST aftan muta', dişi, muta'a). Esk. Sözü dinlenen, itaat edilen: Cihan-muta (dünyanın boyun eğdiği, dünyaya hükmü geçen). Evamiri mutaa (itaat edilen, boyun eğilen emirler).
MUTA sıf. (ar ita1 dan mu'tâ). Esk. Verilmiş olan, verilen.
♦ a. Veri
Kaynak: Büyük Larousse