MEŞRUT sıt. (ar. şart'tan meşrut). Esk.
1. Koşula bağlı, koşullu.
2. Bir şeyle ilgili, bağlantılı: "Meşrutiyet idaresine gelince sanki ümran işlerine yanaşmamak bu idarede kanunı esasi ile meşrut imiş gibi!..." (R. H. Karay).
—isi. huk. Meşrut mütevelli ya da meşrutun leh mütevelli, vakfın mütevellisi olması vakfiyede açıkça belirtilmiş kişi. || Meşrutun leh, vakıf tarafından, vakıftan ya da vakfın gelirinden yararlanması şart koşulmuş kişi ya da kurum.
Kaynak: Büyük Larousse