NAHVET a. (ar. nahvet). Esk.
1. Kendini beğenme, ululanma, böbürlenme, kibir, gurur
2. Nahvet-füruş, nahvet-pişe. gururlanan, böbürlenen.
—Tar. Nahvet-i milliye, OsmanlI devletinde önce Jön Türkler'in, sonra da ittihat ve Terakki cemiyeti’nin savunuculuğunu yaptığı manevi değerlerden biri, (ikinci meşrutiyetten [1908] sonra dış güçlere ve yabancı hayranlığına karşı, halk arasında, “ulusal onur" anlamındaki bu duygunun yerleşmesi için çalışıldı.)
1. Kendini beğenme, ululanma, böbürlenme, kibir, gurur
Sponsorlu Bağlantılar
—Tar. Nahvet-i milliye, OsmanlI devletinde önce Jön Türkler'in, sonra da ittihat ve Terakki cemiyeti’nin savunuculuğunu yaptığı manevi değerlerden biri, (ikinci meşrutiyetten [1908] sonra dış güçlere ve yabancı hayranlığına karşı, halk arasında, “ulusal onur" anlamındaki bu duygunun yerleşmesi için çalışıldı.)
Kaynak: Büyük Larousse
X-Sözlük Konusu: ne demek anlamı tanımı.