MUCEB sıf. (ar. icâb'dan müceb). Esk. Gereken, gerekmiş.
♦ a.
1. Bir söz ya da emrin doğurduğu sonuç, netice.
2. Bir memurun kendisine sunulan evraka onaylama amacıyla attığı paraf.
—isi. huk. Muceb-i akit, sözleşmenin gerektirdiği şey. || Muceb-i cinayet, cinayetin hükmü, gerektirdiği şey. (Kısas, diyet vb.)
Sponsorlu Bağlantılar
1. Bir söz ya da emrin doğurduğu sonuç, netice.
2. Bir memurun kendisine sunulan evraka onaylama amacıyla attığı paraf.
—isi. huk. Muceb-i akit, sözleşmenin gerektirdiği şey. || Muceb-i cinayet, cinayetin hükmü, gerektirdiği şey. (Kısas, diyet vb.)
Kaynak: Büyük Larousse
X-Sözlük Konusu: ne demek anlamı tanımı.