MEYAN a. (fars. miyan). Esk.
1. Orta, ara: "Cemâdat meyanmdan da intihap olunabilir" (F. Köprülü).
2. Arafik, ara.
3. Bel, bedenin göğüs ve karın arasındaki bölümü.
4. Bu mayanda, bu arada: Bu meyanda İngilizceyi de öğrenip Amerika'ya gitmeyi başararak...
5. Miyan-bala, miyan-kad, orta boylu. || Miyan-bend, bel saran; kuşak. || Miyan -beste bel bağlamış, işe hazır. || Miyan-der, aracı, meydancı. || Miyan-deri, aracılık. || Miyan-ger -MİYANGER. || Miyan-ser, yarısı değerli taşlarla süslü taç. || Miyan-sera, ev avlusu. || Miyanı gûrft ü gu, dedikodu arasında.
—Müz. Türk müziğinde sözlü formların genellikle üçüncü bölümü. (Meyan uzak makam geçkilerinin [kimi zaman usul değişmelerinin de] yapıldığı ve melodik hareketin, nakarata bağlandığı bölümdür. Gerçek anlamda nakaratın bulunmadığı doğaçlamalarda meyan, ikinci bölümdür. Uzun doğaçlamalarda, meyanın sonu, ana makamdadır ve ikinci, üçüncü... bir meyan yapılabilir. Saz eserlerinin meyan bölümlerine daha çok meyanhane denir.)
MEYAN a (öncekiyle eşkökenli). Bot.
1. MEYANKöKü’nün eşanlamlısı.
2. Meyan balı - MEYANKÖKÜ BALI.
Kaynak: Büyük Larousse
Meyan Nedir?
